Arkitektúr og skipulag - 01.06.1989, Blaðsíða 71

A.Sarfati, Les Reinettes.
byggingin átti að tryggja að menn þyrftu ekki að fara úr henni til að
sækja sér helstu nauðþurftir og þjónustu.
Jean Nouvel hefur gert þessa ,,glettu“(folie) f Villette garðinum, sem
minnir að nokkru leyti á hom Renaudies, þótt óvíst sé að um bein
hugmyndatengsl sé að ræða. I frönsku borgarmynstri er mun algen-
gara en hérlendis, að götur mætist undir skörðu horni, og býður þetta
oft upp á skemmtilegar lausnir. Þetta „hús-stefni“ eftir Beaudoin,
Toussel og Rousselot í Nancy er dæmi um eina slíka.
Fjölnýtistefnan hefur meðal annars leitt til þess að menn hafa reynt
að endurmeta og skilgreina hina ýmsu þætti borgarmenningarinnar.
Menn hafa spurt sig hvað er gata, torg og hver eiga að vera tengsl og
mikilvægi gangandi umferðar og akandi. Hvemig skynjum við
borgina, annars vegar úr bíl og hins vegar sem gangandi vegfarendur?
Menn fóru í vaxandi mæli að taka tillit til tíma og hraðafaktorsins og
höfðu í því sambandi ýmislegt að sækja í kenningar Le Corbusier.
Borgarrýmið skynjast ekki aðeins mismunandi eftir mis-langri tilsýnd
og sjónarhorni heldur einnig eftir hraða skynjand-ans. Hraðinn hættir
t.d. að vera eitthvað ógnvekjandi og ómeðfærilegt, og verður að
verkfæri í umhverfismótun borgarinnar. Nostalgía sveitamannsins
víkur fyrir nýrri sjálfsskynjun nútímamannsins. Auglýsingaskilti
A. Sarfati.
verða hluti af uppbyggingu borga og þéttbýlisskipulags (sjá skrif R.
Venturi „The Leaming of Las Vegas“).
Eg vil að lokum taka tvö dæmi um það sem við getum kallað nokkuð
dæmigert afsprengi þessarar nýju afstöðu í arkitektúr. Fyrra dæmið
er íbúðasamstæða eftir Alain Sarfati f nýborginni Cercy Pontoise frá
1978 til 1982. Það sem telja má aðalsmerki Sarfati er næmur
skilningur á þeim mælikvarða sem mann-eskjulegt umhverfi krefst.
Fíngerðar úrlausnir smáatriða lita og efnisval stuðla að hlýlegu
umhverfi sem gefur íbúunum vissa öryggistilfinningu. Húsin af-
marka „ einka“- göngugötur og þaðan er aðalaðkoma að hverri íbúð.
Svona til mótvægis getum við litið á nýlega lausn George Pencreach
á fjölbýlishúsi í grónu borgarmynstri í ellefta hverfi Parísar. Þar má
sjá tilhneigingu til að endurmeta hefðbundinn skilning á framhlið
húss við götu. I stað þess að hafa framhliðina heila og tiltölulega flata,
fær arkitektinn fram aukna þykkt og þar með meiri einangrun hússins
frá götunni. Með þvf að draga inn meginhluta hússins, sem stendur
eins og á bak við hlið í öðrum dekkri lit, eykur hann enn á dýptina.
Sem sé, skilyrði reglugerðar um að hús standi í byggingarlínu er
fullnægt, en húsinu er gefið persónulegri stíll og trúlega notalegri
innrými.H
Jean Nouvel.
George Pencreach.
69
ARKITEKTUR OG SKIPULAG