AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.12.1997, Qupperneq 49

þróunaraðstoð og byggja upp öfluga starfsemi á
sviði jarðhita í einhverju tilteknu þróunarríki. Nið-
urstaða þessara athugana minna var sú, að auð-
velt yrði að margfalda framlag til þróunaraðstoðar,
eins og sýnt er á myndinni hér til hliðar. Dæmið
sem tekið er felur í sér 100 milljón króna framlag
ríkisins til þróunaraðstoðar á sviði jarðvarma á ári
í fimm ár. Að baki þessari mynd liggja allítarlegar
áætlanir, en ég ætla ekki að rekja þetta dæmi nán-
ar hér, en með þessu framlagi ríkisins getum við
veitt þróunarríki heildaraðstoð, sem numið gæti
milljörðum króna.
Þar sem grundvöllur hugmyndarinnar byggist á því
að hið opinbera geri samning um þróunaraðstoð
við eitthvert þróunarríki og einnig vegna þess, að
ég taldi að þessar athuganir mínar myndu vekja
nokkurn áhuga ráðamanna kynnti ég þessa hug-
mynd bæði í utanríkis- og iðnaðarráðuneyti. Til
þess að þurfa ekki að ræða þessi mál nánar, var
málið einfaldlega afgreitt með þeirri yfirlýsingu, að
engir peningar væru til. Sömu sögu var að segja
um Þróunarsamvinnustofnunina. Enn sem komið
er hefur enginn getað sýnt mér fram á annað en að
þessar hugmyndir gangi vel upp. Þessu væri þörf
að breyta með öflugri atvinnustefnu.
SKATTAMÁL
í skattalegu tilliti eigum við erfitt uppdráttar í sam-
keppni við nágrannaþjóðirnar. Til þess að efla út-
flutning fá starfsmenn samkeppnisaðilanna, eins
og í Danmörku, skattfrjáls laun, starfi þeir erlendis
í fjarlægu landi. Meðan við njótum ekki sömu sam-
keppnisaðstöðu þýðir þetta einfaldlega, að það er
hagstæðara fyrir fyrirtæki hér að framselja verkefni
til samkeppnisaðila í nágrannalandi en að bjóða
fram starfsmenn okkar til að vinna þar. Um þetta
eru til dæmi. Það væri þarft verk fyrir stjórnvöld að
tryggja íslendingum jafnræði við nágranna okkar.
Það hefur a.m.k. ekki reynst neitt tiltökumál fyrir
stjórnvöld að tryggja sjómönnum sérstök skattfríð-
indi.
NIÐURLAG
Almennt séð eiga stjórnvöld að koma sér upp
ákveðinni og markvissri atvinnustefnu þar sem
stuðlað er að því að fleiri mismunandi atvinnu-
greinar festi rætur. Skapa þarf ákveðinn grundvöll
fyrir greinarnar að starfa á, setja sér ákveðin mark-
mið og gera nauðsynlegar áætlanir til þess að ná
þeim. Möguleikarnir eru nánast óþrjótandi og því
ætti í raun og veru að vera mjög bjart framundan í
600
500
400
íslensku atvinnulífi. Það er von mín að mörkuð
verði stefna þannig að tækniþekking og mann-
virkjagerð fái að dafna í landinu og að stefnt verði
hiklaust á útflutning þessarar þekkingar. Slík
stefna á að styrkja hugvit og tækniþekkingu í þeim
tilgangi að stuðla að framförum í tæknivæddu
þjóðfélagi nútímans. Hvað okkur verkfræðiráð-
gjafa snertir, þarf stefnan að vera skýr. Atvinnu-
starfsemin þarf að sitja við sama borð og félagar
okkar í nágrannalöndunum gera. Annars getur
greinin aldrei orðið samkeppnisfær og nær ekki
þeim styrk, sem nauðsynlegur er til þess að ná
markmiðum stefnunnar. Að lokum vil ég benda á
þá staðreynd, sem atvinnustefna stjórnvalda á
undanförnum áratugum hefur kallað yfir okkur.
Fram til aldamóta hefur nýverið verið ákveðið að
verja 12 milljörðum króna til þess eins að reyna að
leggja niður atvinnustarfsemi í aðeins einni at-
vinnugrein. Það væri betur komið, að þjóðin gæti
nýtt slíka fjármuni til uppbyggingar atvinnustarf-
semi.
Það er löngu tímabært að hugsa langt inn í fram-
tíðina um atvinnumál þjóðarinnar og starfa í sam-
ræmi við það. Það væri göfugt verkefni fyrir stjórn-
málaflokka. ■
(Byggt áerindi, semflutt vará Mannvirkjaþingi 1995,
leturbreyt. AVS).
1997
300
200
100
0
1993
1994 1995 1996
O
http://www.bygging.is