Heima er bezt - 02.01.2007, Síða 5

Arni og Sólveig í skrúðgarði heima á Upp-
sölum.
Guömundur
Gunnarsson.
Sögumaóurinn í grein þeirri sem hér fer á eftir,
gemr með miklum rétti sagst vera Skagfirðingur
i húð og hár. Hann rekur œtt sína m. a. til
Reynistaðarbrœðra, en svipleg og dularfull œvilok
þeirra er ráðgáta sem aldrei verður að fullu
leyst. Hafa þó margir lagt sitt af mörkum íþeirri
viðleitni.
Við samningu eftirfarandi greinar hefur undir-
rituðum orðið hugsað til annars Skagfirðings.
Arni Bjarnason, uppsölum
Skagafirði, segirfrá
á var fæddur 5 árum fyrr en viðmælandi minn og
j handan Héraðsvatna. Á ég þar við Indriða G. Þor-
steinsson. Lífsreynsla hans m. a. á mörkum bams-
og unglingsaldurs, var að flyjast „á mölina“ eins og það var
þá orðað. Rithöfundarverk Indriða fjallar að hluta til um þá
sem áttu þetta sama hlutskipti og hann. Þeim gekk misvel að
fóta sig í samfélagi þéttbýlisins.
Viðmælandi minn í eftirfarandi grein er aftur á móti einn
þeirra sem héldu tryggð við heimahagana og helguðu þeim
ævistarf sitt. Fram eftir nýliðinni öld áttu unglingar í sveit-
um þess kost að sækja sér menntun í héraðsskólum, 8 talsins,
sem störfuðu í öllum landsfjórðungum. Eins og fram kemur
á eftir notaði hann sér þessa leið til mennta.
Hann naut þess svo að starfa sem bóndi á síðari hluta nýlið-
innar aldar. Sá tími er ótvírætt einn hinn besti sem íslenskt
sveitafólk hefur lifað. Bændur áttu greiðan aðgang að lánsfé
og nutu tryggingar um verð fyrir afurðir sínar. Vélvæðing
létti erfíði af þeim við bústörfm og rafvæðing sveitanna veitti
birtu og yl inn á heimili fólks.
Að ævistarfi loknu geta þau hjónin, sögumaður okkar og
eiginkona hans, sem njóta enn góðrar heilsu, notið ellidag-
anna á eigin heimili og sinnt hugðarefnum sínum.
Heima er bezt 5