Árbók Tryggingarstofnunar ríkisins - 01.12.1953, Síða 109

107
Þessi fjárhæð er talin til bóta, en lífeyrisgreiðslur eru síðan teknar af höfuðstóls-
andvirði og því ekki taldar til bóta. Komi síðar í Ijós, að höfuðstólsandvirði nægi
ekki fyrir lífeyrisgreiðslum vegna verðlagshækkunar eða annarra atvika, verður
að leggja viðbótarfjárhæð til hliðar. Síðan 1952 er árlega flutt fé til höfuðstóls-
andvirðis vegna vísitöluhækkunar eldri lífeyris. Er fé þetta talið með slysabótum
ársins. Árið 1952 voru þó fluttar í þessu skyni kr. 1 417 710,09, sem þá taldist til,
að á skorti, að höfuðstólsandvirði nægði fyrir lífeyrisskuldbindingum, úr vörzlufé
slysatrygginga og ekki taldar til slysabóta á rekstrarreikningi né í töflu 46, en eru
hins vegar taldar með í töflu 4. Aukning höfuðstólsandvirðis slysalífeyris, önnur
en vextir, hefur verið sem hér segir 1947—1953:
1947 ... kr. 138 128,18 1951 .... ... kr. 446 477,80
1948 ... „ 838 011,01 1952 .... ... „ 2 681 230,76
1949 ... „ 211 429,13 1953 .... ... „ 1 238 133,63
1950 ... „ 292 042,24
Er þetta verðmæti nýs lífeyris ásamt hækkun eldri lífeyris að frádregnum
lífeyrisgreiðslum á árinu. í árslok 1946 nam höfuðstólsandvirði kr. 2 248 112,64,
en nam í árslok 1953 kr. 8 414 433,56.
Vísitala er ekki reiknuð á iðgjöld til slysatrygginga. Hafa því orðið tíðari
breytingar á grunnupphæðum þessara iðgjalda en annarra iðgjalda til almanna-
trygginga. í reglugerð nr. 167 21. des. 1946 er störfum og starfsgreinum skipt í
áhættuflokka, og í töflu 49 er yfirlit um iðgjöld í hverjum flokki samkv. 113. grein
almannatryggingalaga árin 1947—1953. Samkvæmt heimild í lögum nr. 122/1950
var útgerðarmönnum gert skylt að tryggja gegn aukaiðgjaldi áhættu þá vegna
bótaskyldra slysa, sem þeir bera samkv. 32. gr. sjómannalaga nr. 41/1930. Trygg-
ingastofnun ríkisins greiðir því frá ársbyrjun 1951 liinum slasaða, auk dagpeninga
samkv. 53. gr. almannatryggingalaga, fullt kaup eða aflahlut í eina viku frá afskrán-
ingardegi að telja. Af þessum sökum var vikugjald sjómanna í 9. flokki hækkað um
kr. 1,00 frá 1. janúar 1951.
Fullur slysalífeyrir er jafnhár örorkulífeyri á 1. verðlagssvæði. Til ársloka 1950
var hann úrskurðaður með fastri vísitöluuppbót, er miðaðist við vísitölu slysdags.
Lífeyrir vegna slysa, er orðið hafa eftir árslok 1950, breytist hins vegar með vísi-
tölu á sama hátt og aðrar bætur. Frá ársbyrjun 1951 liefur verið einnig greidd
verðlagsuppbót á lífeyri vegna slysa, er orðið höfðu fyrir þann tíma, þó með þeirri
takmörkun, að á II. verðlagssvæði má verðlagsupphótin ekki hækka slíka lífeyris-
greiðslu nema til jafns við tilsvarandi lífeyrisgreiðslu samkvæmt öðrum ákvæðum
laganna á því verðlagssvæði.
Aðrar bætur slysatrygginga greiðast með vísitöluuppbót.1)
í árbók Tryggingastofnunarinnar 1943—1946 var leitazt við að skipta fjölda
vinnuvikna, sem iðgjöld til slysatrygginga voru greidd fyrir, eftir atvinnugreinum
í samræmi við atvinnuskiptingu hagstofunnar2). Skipting þessi var gerð á þann
hátt, að vinnuvikur voru flokkaðar eftir starfsgreinum samkvæmt reglugerð um
áhættuiðgjöld frá 21. des. 1946 og starfsgreinar síðan flokkaðar að svo miklu leyti,
sem unnt er, eftir atvinnuskiptingu hagstofunnar við manntalið 1940. Hagstofan
hefur frá árinu 1947 unnið að sams konar skýrslum, og í iðnaðarskýrslum hennar
árið 1950 er yfirlit um fjölda tryggðra vinnuvikna í iðnaði 1947—1950. Skýrslur
liagstofunnar eru eingöngu unnar með atvinnugreinaskiptingu fyrir augum og gerðar
eftir frumgögnum, þ. e. framtali atvinnurekenda, og væri því eðlilegt, að niður
1) Sjá bls. 66. 2) Sjá árbók 1943—1946, töflur 7 og 8.