Árbók Tryggingarstofnunar ríkisins - 01.12.1953, Blaðsíða 18

16
48. gr. — Ef maður slasast eða bíður líftjón við björgun eða tilraun til björg-
unar manns í lífsháska, skal hann eða vandamenn hans eiga rétt til slysabóta.
49. gr. — Það er bótaskylt slys, er tryggður maður slasast eða deyr af slysi
við þá vinnu, sem hann er tryggður við.
Til slysa teljast hér atvinnusjúkdómar, svo sem hvers konar fingur- og handar-
mein, er menn fá við sjómennsku, fiskvinnu, sláturhúsvinnu og aðra þá vinnu, sem
sérstaklega er hættuleg að þessu leyti, enda kenni menn meinsins fyrst á meðan
þeir stunda vinnuna eða innan þess tíma, að rekja megi orsakir þess til hennar.
Ákveða skal í reglugerð, hverja sjúkdóma aðra skuli telja atvinnusjúkdóma.
50. gr. — Tryggingin nær einnig til sendistarfa í þágu atvinnurekstrar og
nauðsynlegra ferða til vinnu og frá, enda sé aðeins um að ræða ferðir, sem farnar
eru samdægurs milli vinnustaðar og heimilis eða matstaðar.
Trygging sjómanna fyrir slysum nær einnig til þess, er þeir eru í landi, annað-
hvort í þarfir útgerðarinnar eða fyrir sjálfa sig, í erindum, er leiðir beint af starfi
þeirra sem sjómanna.
51. gr. — Slysabætur eru, auk sjúkrahjálpar samkvæmt Ill.kafla, þrenns konar:
Dagpeningar,
Örorkubætur,
Dánarbætur.
52. gr. — Þeim, sem slasast við tryggingarskylda vinnu, skulu greiddir dag-
peningar, ef meiðslin valda sjúkleika og vinnutjóni.
Dagpeningar skulu ekki greiddir fyrir fyrstu 7 dagana eftir að hinn slasaði
varð óvinnufær, en hafi hann verið óvinnufær lengur en 10 daga, skal greiða þá
frá og með 8. degi eftir að slysið varð, þangað til hann verður vinnufær eða úr-
skurður er felldur um varanlega örorku eða maðurinn deyr, þó ekki lengur en 26
vikur samtals. — Sjá 1. 38/1953, 19. gr.
Tryggingaráði er heimilt að ákveða, að bætur skuli greiddar lengur, einkum
ef óvíst er, hvort um varanlega örorku verður að ræða, og líkur eru til, að afstýra
megi eða draga úr örorku með lengri bótagreiðslu.
Dagpeningar falla niður þann dag, sem hinn slasaði verður vinnufær, enda þótt
hann taki ekki til starfa eða vanræki að segja frá bata sínum.
53. gr. — Dagpeningar eru kr. 7.50 á dag. — Sjá 1. 38/1953, 18. gr.
Þegar dagpeningar eru greiddir, er auk hinna venjulegu fjölskyldubóta, sbr.
30.—32. gr., einnig greitt með þremur fyrstu börnunum í hverri fjölskyldu.
Bótagreiðslur samkv. 1. og 2. mgr. þessarar gr. skulu aldrei fara fram úr %
af dagkaupi bótaþega við þá atvinnu, er hann stundaði, þegar slysið varð.
Nú greiðir atvinnurekandi hinum slasaða kaup, sem er lægra en dagpeningum
nemur, og skal þá einnig greiða dagpeninga, þó svo, að þeir að viðbættu kaupinu
séu eigi hærri en bótaupphæðir laganna að viðbættum 25%. Um fasta starfsmenn
sjá 64. gr.
54. gr. — Dagpeningar eru ekki greiddir, ef slysið stafar af áfengisneyzlu,
notkun deyfilyfja eða öðrum orsökum, sem hinn tryggði á sjálfur sök á, beint eða
óbeint, með vítaverðu hirðuleysi eða gáleysi. Sama gildir um örorkubætur skv. 56.
gr. og dánarbætur skv. 57. gr.
55. gr. — Þegar slys hefur verið tilkynnt, getur Tryggingastofnunin látið lækni
rannsaka heUsufar hins slasaða eða fylgzt með því á annan hátt. Ef maður van-
rækir að fara að ráðum læknis, missir hann rétt til dagpeninga meðan svo stendur.
Sama verður, ef hann neitar að hlíta fyrirmælum um þátttöku í þjálfun eða starfs-
námi, sem flýtt gætu bata hans eða búið hann undir nýtt starf.