Heimili og skóli - 01.08.1961, Síða 43

HEIMILI OG SKÓLI
87
Svona ólum vié son okkar upp.
Faðir Johns.
Þegar drengurinn okkar var aðeins
þriggja ára, fór ég að kenna honum ýmis-
legt, sem ég þóttist vita að kæmi honum
vel síðar á ævinni. Eftir því sem ég bezt
veit, hættir foreldrum oft til að velta allri
uppfræðslu barna sinna yfir á skólana,
þegar þeirra tími kemur. Ég held því fram,
að við eigum að þyrja að kenna börnunum
heima, áður en þau fara í skólann, og
halda því svo áfram öll skólaárin.
Jón er nú imgur maður, 24 ára gamall.
Þegar hann lauk háskólanámi í vor, fékk
hann þegar stöðu í verkfræðingafyrirtæki.
Honum líkar starfið vel og gengur allt að
óskum.
Við hjónin höfum alltaf trúað því, að bezti
grundvöllur alls náms sé sjálfstraustið, og
að það sé hægt að efla það og treysta með
því að kenna börnunum að nota hendurn-
ar á réttan hátt. Jón var aðeins þriggja
ára, er ég tók fyrstu tímana með honum.
Við settumst báðir á gólfið og fórum að
byggja úr kubbunum hans. Hann sagði
til um, hvað við ættum að byggja. En ég
leit eftir að veggirnir væru rétt hlaðnir,
húshornin nokkurn veginn rétthyrnd, og
þakið rétt lagt á. Ég reyndi að kenna Jóni
að nota fingurna rétt. Hálfu ári síðar sýndi
ég honum fyrstu smíðaáhöldin. Ég hafði
þá trú, að ýmiskonar áhöld og tæki æfðu
bæði hönd og hug. Með áhöld í hendinni
lærir maður að skerpa athyglina og
greina á milli orsaka og afleiðinga, jafn-
framt þroskast hæfileikinn til að vinna
markvisst og af þolinmæði.
Ég bað Jón að hjálpa mér að smyrja
læsinguna á útidyrahurðinni. í fyrstu var
hlutverk hans það eitt, að rétta mér á-
höldin, en seinna spurði ég hann hvernig
hann héldi að auðveldast væri að ná læs-
ingunni úr hurðinni. Hann kom með til-
lögu, sem ég reyndi að framkvæma til að
sýna honum að það væri ekki hægt. Svo
hugsuðum við ráð okkar og gerðum nýja
tilraun. En allt í einu ljómaði andlit Jóns
eins og ofurlítil sól. Hann hafði fundið
réttu aðferðina.
Við höfðum hinn sama hátt á, þegar við
þurftum seinna að hreinsa vatnslás, fram-
kvæma smáviðgerð á saumavél eða ein-
hverju leikfangi. Hvaða áhöld áttum við
nú að nota? Hvernig áttum við að fara að
þessu? Þegar Jóni uxu kraftar, hvatti ég
hann til að reyna sjálfur, og þegar hann
var fimm ára, gat hann framkvæmt smá-
lagfæringar innanhúss. Ég sagði t. d. við
hann: „Tappinn í þvottaskálinni hefur
losnað frá festinni.“ Hann brá skjótt við
og sótti áhöld, sem við áttu og eftir litla
stund kom hann aftur og sagði: „Jæja, þá
er þetta í lagi!“
Mörgum vinum mínum þótti þetta
nokkuð fjarstæðukennd hugmynd, að ætla
að kenna litlum dreng hagnýta vinnu,
þegar allar líkur bentu til að hann myndi
seinna vinna fyrir sér með andlegri kunn-
áttu. En ég sat fastur við minn keip, og
þegar Jón fékk stöðu í vor, var það ekki
aðeins vegna bóklegs lærdóms, heldur
einnig vegna þess, að hann bar gott skyn
á hið hagnýta starf. Nokkrir bekkjarfélag-
ar hans, sem voru mun gáfaðri en hann á