Læknaneminn - 01.09.1982, Síða 45

of djörf ævintýr. Það er annars
undarlegt að bróðir minn, jafn-
gamall og hann er, skuli ekki hafa
hugleitt hvað brottför sonar míns
er mér mikill missir. Kannski er
skýringin sú að hann ásjálfureng-
in börn. Það réttlætir þó ekki fram-
komu hans. Mér finnst það
ómannúðlegt að leggja tilveru
annars í rústtil að tryggjasínaeig-
in hugarfóstri framtíð.
Úr herbergi sonar míns heyrist
ekkert lengur. Sennilega er hann
tilbúinn með farangurinn. Ég loka
herberginu. hann gæti komið
hingað bráðlega. Lestin hans fer
eftir tvær klukkustundir. Fyrst fá-
um við okkur kaffi frammi í borð-
stofu. Við verðum lengi tveir einir í
þessari stóru stofu. Það virðist
sjálfsagt hlægilegt, en ég óttast
það augnablik. Nú heyri ég hann
ganga út úr herberginu sínu. Fóta-
tak hans færist nær.
Þegar ráðskonan hafði fært
okkur kaffi á borðið og var farin
fram í eldhús, sátum við lengi
þöglir. Glamrið í teskeiðunum
hljómaði óþægilega í þessari
hræðilegu þögn. Ég gaut til hans
augunum. Hann hafði farið í nýju
fötin sín og var mjög fínn, þó
kannski dálítið álútur. Það var
skrifstofunni að kenna. Samvisk-
an nagaði mig þegar ég hugsaði
um að hann hefði orðið sífellt álút-
ari með árunum ástaðnumsem ég
hafði útvalið honum. Ekki að furða
að hann sætti sig illa við hlutskipti
sitt. Meðan ég starði hugsandi á
son minn leit hann snögglega upp
og horfði beint í augu mér. Ég náði
ekki að líta undan eins og ég hefði
óskað.
— Pabbi, viltu að ég verði áfram
hérna?
Sonur minn var skjálfraddaður.
Ég heyrði það strax. Ég reyndi mitt
ýtrasta til að eyða þessu og segja
eitthvað sannfærandi, en hvernig
sem ég reyndi neituðu varirnar að
hlýða. Og tárin hrundu óðara nið-
ur á kinnarnar. Ég skammaðist
mín og reyndi í flýti að þurrka þau
burt án þess að hann sæi. En tára-
flóðið jókst bara og loks reyndi ég
ekki að leyna neinu. Ég hugsaði
ekkert og skynjaði ekkert, ég var
bara þarna og leyfði því að gerast
sem ekki varð umflúið. Ég fann
ekki fyrir návist sonar míns i lengri
tíma og raknaði ekki við fyrr en
hann lagði höndina á öxl mér og
sagði lágt en sannfærandi röddu:
- Ég verð hér. Ég vil ekki skilja
þig eftir einan.
Með erfiðismunum kreisti ég
fram neitunarhróp en drengurinn
eyddi því strax:
- Ég verð hér, sagði hann.
Síðan fór hann. Rödd hans hafði
með sanni verið sannfærandi, en
ég held hann hafi skammast sín
fyrir mig. Það leið drykklöng stund
áður en ég gat hugsað skýrt á ný.
Þá fyrst gerði ég mérgrein fyrir því
hvað síðustu orð hans þýddu. Ég
skal játa að í fyrstu varð ég glaður.
Ósegjanlega glaður. En smám
saman fyrirvarð ég mig. Ég er ekki
frá því að á bak við tárin hafi legið
sú hugsun að ég fann þau vera
bestu og áhrifamestu vopnin sem
ég átti. Já, ég held það hafi verið
þannig. Samt sem áður var ekki
mikið sem ég gat gert. Ég reyndi
að afsaka hegðun mína fyrir sjálf-
um mér, fá það út að ég ætti rétt á
syni mínum. Þetta voru auvirðileg-
ar hugsanir og færðu mér enga ró.
Ég gekk inn i herbergi til hans. Ég
óttaðist á leiðinni — og vonaði —
að hann væri farinn út, en það var
ekki svo. Hann stóð við herbergis-
gluggann og horfði út. Hann sneri
sér ekki við þegar ég kom inn. Ég
sagði honum hvers vegna ég
kæmi. Ég bað hann afsökunar á
framkomu minni. Ég viðurkenndi
að hafa látið stjórnast af voninni
um að málið snerist mér í hag. Þá
sneri hann sér við og horfði á mig
undrandi ásvip. Ég sáaðtilgangn-
um var náð. Ég sagði líka að hann
yrði að hugsa um framtíðina,
stöðu sína í þjóðfélaginu og þess
háttar. Ég hugsa að hann hefði
jafnan ekki gert mikið með slíkar
röksemdir, en í þessu tilviki féllu
þær þó í réttan farveg. Þegar ég
þagnaði sagði hann þreytulega:
- Ég fer ef þú vilt. En ég hefði
gjarna orðið kyrr.
- Þú ferð, sagði ég.
Við töluðum ekki mikið eftir
það. Ég held að þegar ég fór út úr
herberginu, hafi hann horft stein-
hissa á eftir mér, allt að því
hneykslaður. Áður en hann lagði
af stað á járnbrautarstöðina kom
hann að kveðja mig. Ég sagðist
ekki mundu fylgja honum þangað
því ég væri dálítið þreyttur. Mér
sýndist honum ekki þykja það
verra. Þegar við tókumst í hendur
horfði hann ekki í augun á mér. Ég
sá bara að það var komin ný
hrukka í kringum munninn á hon-
um, undarlega hörð og djúp
hrukka. Ég sat þar sem hann
kvaddi mig, þartil ég heyrði hann
loka útidyrunum. Þá fór ég út að
glugganum. Það beið hans leigu-
bíll. Sjálfsagt hafði hann pantað
hann í síma. Sonur minn afhenti
bílstjóranum farangurinn og sett-
ist inn í bílinn án þess að líta um
öxl. Þegar bíllinn var úr augsýn fór
ég inn í bókaherbergið. Ég hefi nú
setið hér lengi og er byrjaður að
finna til þreytu. Ég held að það
væri best að fara að sofa, en mig
langar ékki að standa upp. Ég geri
mér grein fyrir að ég óttast svefn-
inn. í sjálfu sér sakna ég sonar
míns ekki neitt, en mig óar við því
að fara að sofa í tómu húsinu.
(Þýtt úrfinnsku).
LÆKNANEMINN - 35. árg.
43