Læknaneminn - 01.04.2005, Blaðsíða 30

Skiptinemi í Kaupmannahöfn
Pétur Snæbjörnsson,
kandidat
Það var haustið 2001, þegar ég var á haustmisseri fjórða árs,
sem mér datt í hug að fara út sem skiptinemi á fimmta ári.
Upphaflega hugmyndin var sú að taka kvenna- og barnalækn-
isfræði einhvers staðar erlendis. Ég hafði helst áhuga á því að
fara til Kaupmannahafnar og sótti því um skólavist þar og Nord-
plus-styrk. Síðan tók við heílmikil skriffinnska og samskipti því að
það er alls ekki hlaupið að því að koma svona nokkru í kring.
Eftir nokkurt umstang komst ég að því að það myndi ekki borga
sig að taka kvennakúrsinn í Kaupmannahöfn því að hann þótti
ekki sambærilegur á við kúrsinn hér heima. Á meðan þessu stóð
komst ég reyndar að því að það væri sennilega auðveldara að
taka geð- og taugalæknisfræðina í Kaupmannahöfn (sem er 9.
misseri hjá þeim) því að þau námskeið eru kennd á sama miss-
eri líkt og hér heima. í Ijós kom að þetta var nokkurt púsluspil en
á endanum varð þetta þannig að ég fór út í janúarlok 2003, rétt
áður en danska vormisserið byrjaði. Þá hafði ég staðið í bréfa-
skriftum við Det internationale kontor sem sá um skiptinemana.
Aðalmálið var að danski taugakúrsinn var próflaus þannig að ég
þurfti að taka prófið hér heima á íslandi. Auk þess ætlaði ég að
taka heimilislæknisfræðikúrsinn hér heima. Þetta þýddi að ég
þurfti að vera á íslandi í 2-3 vikur í maí. Það var alveg mögulegt
því að Danir kenna líka svæfingalæknisfræði og heilbrigðisfræði
á 9. missseri en ég ætlaði að sleppa því. Ég þurfti bara að lenda
í réttri blokk.
Mér hafði tekist að finna íbúð á stúdentagarði í Kaupmanna-
höfn sem ég framleigði af íslenskri stelpu. Fyrstu nóttina gisti ég
reyndar á hóteli. Það var skrýtin tilfinning að þekkja engan í
Kaupmannahöfn. Ég var nýkominn frá íslandi þar sem tíminn var
fullbókaður: skóli, vinna með námi, líkamsrækt, vinir, fjölskylda
og ýmis verkefni. Allt í einu hafði ég mun meiri tíma en áður; það
var bara ég, námið og líkamsræktin. Smám saman varð félags-
lífið svo fyrirferðarmeira þegar ég kynntist Dönum og fslend-
ingum í Kaupmannahöfn.
Fyrstu dagarnir áður en skólinn byrjaði fóru í að koma sér fyrir,
opna reikning í banka og fá sér danskt gsm-númer. Svo byrjaði
skólinn - fyrirlestrar á dönsku í taugalæknisfræði. Þetta var risa-
stór fyrirlestrarsalur inni á Rigshospitallet og nemendur miklu
fleiri en hér heima. Það var líka augljóst að í svo stórum hópi var
mikið um litlar hópamyndanir og flestir þekktust lítið eða ekkert.
Ég var reyndar svo heppinn að það var dönsk stelpa sem bjó á
móti mér á heimavistinni sem var einmitt í læknisfræði á sama
misseri og ég. Þannig gat ég hengt mig á einhvern. Mér varð
hugsað til skiptinemanna sem höfðu verið með mér í bekk á
íslandi; nú vissi ég hvernig þeim leið. Ég var afskaplega
ánægður ef einhver nennti að tala við mig - hvað þá þar sem
danskan var heldur stirð til að byrja með. Ég einsetti mér reyndar
að tala ekki ensku og talaði dönsku frá fyrsta degi. Danskan
kom furðufljótt. Á heimavistinni bjuggu eingöngu Danir og allt
námið fór fram á dönsku. Ég keypti líka kennslubækur í geð- og
taugalæknisfræði á dönsku þannig að þetta gekk allt smám
saman. Það voru auðvitað mörg skondin tilvik. Einn fyrsta
daginn spurði ég t.d. afgreiðsludömu í mötuneyti hvar ég gæti
fundið eldhúspappír sem ég kallaði „brev“, en það þýðir reyndar
sendibréf. Hún hélt að ég væri bilaður og sagði „væk, væk”
(burtu með þig). Svo var líka fremur langdregið að fá sjúkrasögu
og diktera. Mig vantaði ýmislegt í orðaforðann, t.d. var skondið
þegar ég spurði eina fína dömu um þvaglátin og sagði: „hvordan
gár det at pisse?“, en það þýðir: „hvernig gengur að rníga?".
Hún var reyndar mjög vinsamleg og leiðrétti mig og sagði að
rétta orðið hér væri „vandladning'1. f verklega geðkúrsinum lenti
ég í því að missa þráðinn þegar ég var að tala við einn geðsjúk-
linginn. Allt í einu vissi ég ekkert hvað hann var að tala um. Það
var mjög óþægilegt. Einhver orðaði þetta þannig að mér hefði
þótt lógískara að taka geðið á dönsku. Ég tók eftir því fyrsta
mánuðinn í Danmörku að ég var almennt þreyttari en heima. Ég
held að það skýrist af því að ég þurfti stöðugt að einbeita mér
þegar ég var að hlusta og tala.
Auk þess að læra dönsku þurfti ég loksins að læra að nota
eldavél. Fram að þessu hafði ég einhvern veginn komist hjá því
að matreiða en nú var stundin komin. Ég keypti ódýran mat í
Nettó og lærði að búa til einfaldan mat handa einum. Mér fannst
óþægilegt að vera með þessa tilraunastarfsemi fyrir framan
Danina sem ég deildi eldhúsi með en mig minnir að ég hafi bara
einu sinni eyðilagt matinn. Svo gat ég njósnað svolítið hvernig
Danirnir gerðu en þurfti líka að bregða á það ráð að hringja til
íslands í mömmu. Danir eru duglegir að bjóða í mat og ég kunni
ágætlega við þá hefð að hittast og elda saman, þannig lærði ég
líka ýmislegt.
Almennt séð voru fyrirlestrarnir í geð- og taugalæknisfræði
góðir og verklegi hlutinn í geðlæknisfræðinni var góður. Verklegi
hlutinn í taugalæknisfræðinní hefði mátt vera metnaðarfyllri en
það var víst misjafnt eftir því á hvaða spítala maður lenti. Taug-
alæknisfræðin var að auki próflaus kúrs; Danir taka nefnilega
próf í taugalæknisfræði sem hluta af lokaprófi í lyflæknisfræði.
Prófið í geðlæknisfræðinni var að sjálfsögðu á dönsku. Ég
LÆKNANEMINN
2005