Úrval - 01.12.1969, Síða 40

38
ÚRVAL
tuttugu gerðir af fuglahreiSrum,
ófæddir kiðlingar, smáfuglar,
tveggja punda perur, sem voru á
bragðið eins og bezta munngæti —
og kryddað hrísvín af ýmsum teg-
undum.
Því miður vantar upplýsingar um
menningarlífið í hinu kínverska
keisaradæmi á miðöldum.
Þó getur Marco Polo þess, að íbú-
arn'r séu vingiarnlegir, friðsamir
og ákaflega gestrisnir.
„Þeir taka ókunnum mönnum, er
heimsækja þá í verzlunarerindum,
af miklum innileik og veita þeim
alla þá hjálp og leiðbeining, er þeir
mega.“
„Maður gæti haldið, að fólk sem
býr við sömu götu, vært ein stór
fjölskylda, svó gott samkomulag er
milli allra og slíkur velvilji, bæði
milli karla og kvenna......Maður
sem dirfist að reyna að fleka gifta
konu, væri álitinn argasti þorpari."
Landar Marcos gátu blátt áfram
ekki gert sér í hugarlund stærð
Kambúlak. Borg, sem var tíu sinn-
um stærri en Róm á stórveldisdög-
um Rómverja!
Og hvernig hlýtur samtíð hans
ekki að hafa litið á alla þá furðu-
legu hluti, sem hann var að lýsa
fyrir þeim?
Óteljandi frásagnir eru af tele-
kinse. en það eru þau fyrirbrieði,
er hlutir geta hreyfst um loftið,
án þess að nokkur mannshönd snerti
við þeirri. Eru nútímavís:ndi mjög
vantrúuð á þessi fyrirbrigði, en vilja
bó ekki neita þeim með öllu. Enn
í dag er fremur litið á þau sem sjón-
hverfingar andatrúarmanna, í-
myndun eða sefasýki. Allt eru þetta
skýringar, sem ekki þekktust á þeim
tímum. Það er því engin furða þótt
Evrópumenn brygðust illa við árið
1300, er Marco Polo skrifaði annað
eins og þetta:
„Töframennirnir í höll keisarans
geta framkvæmt hin mestu furðu-
verk. Er hann situr við borð sitt,
bera þjónarnir fyrir hann gullbik-
ara, fyllta víni og krydduðum
drykkjum. Þegar svo keisari óskar
að drekka, láta töframennirnir bik-
ara svífa gegnum loftið að vörum
hans, án þess nokkur mannshönd
snerti þá. Þetta hefur verið staðfest
af öllum, sem viðstaddir voru, en
oft voru yfir tíu þúsund manna
staddir í höllinni í einu.“
Kínverjar grafa svarta steina úr
jörðu, sem þeir brenna, og fram-
leiða þeir mikinn h:ta, segir Marco.
Við sjáum í anda hvernig kaup-
mennirnir í Feneyjum beygia sig
dýpra yfir bikara sína, til þess að
dylja háðsbrosið — fimm hundruð
árum áður en Evrópumenn vissu,
hvað kol voru.
Og skyldu ekki hafa orðið um-
ræður um sagnir Marcos af s:ð þeim
hinum furðulega, er tíðkast hjá aust-
urlenzka ættbálkinum í Júnnan:
„Þegar kona í Zaradandan héraði
hefur alið barn, er það laugað og
vafið reifum. Því næst klæðist móð-
irin og gegnir sínum venjulegu
heimilisstörfum, en maður hennar
leggst á sæng. Er barnið lagt við
hlið hans og liggur hann rúmfastur
í fjörutíu daga, en vinir hans og
ættingjar koma að heimsækja hann
og halda stórar veizlur. Segjast þeir
gera þetta sökum þess, að konan hafi
strítt í svq ströngu, að ekki sé nema