Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 70

68
ÚRVAL
hann). Ugla litla sezt á miðjan sól-
skinsblettinn, skimar enn einu sinni
í kringum sig og breiðir svo smám
saman úr vængjum og stéli á gólf-
inu, líkt og hún sé að opna blæ-
væng. Og þessari stellingu heldur
hún svo um hríð, en heldur samt
áfram að skima í kringum sig vök-
ulum, gulum glyrnunum. Og sól-
skinsbletturinn er nú orðinn að
glæstri litasinfóníu.
Bridgefélagi tengdamóður minn-
ar sat eitt sinn að morgunverði með
okkur. Ugla litla var þar einnig
stödd. Hún sat á syllu uppi undir
lofti. Þetta var á sólríkum sunnu-
dagsmorgni. Og sólin beindi skyndi-
lega einum dýrlegum geisla beint á
disk gestsins okkar. Þegar ég kom
með kaffikönnuna framan úr eld-
húsi, tók ég eftir því, að Ugla litla
var að setja sig í stellingar og búa
sig undir að steypa sér leiftursnöggt
niður. Ég settist í sæti mitt. Mig
grunaði, að eitthvað illt væri í að-
sigi. Við höfðum lokið við eggin og
ætluðum að fara að snúa okkur að
pylsunum. Á diski gestsins glamp-
aði á fagurrauða tómatabita í sól-
skininu. Ég býst við, að það hefði
nægt, að ég hefði teygt út hand-
legginn á síðasta augnabliki og bent
gestinum á, að tómatabitinn væri í
yfirvofandi hættu. En mér kom þetta
ekki til hugar af einhverri ástæðu.
Jæja, Ugla litla steypti sér niður,
skauzt framhjá vinstri öxl minni
og hrifsaði bitann af diski gestsins.
Það kváðu við hróp og köll, hlátur
og læti. Ugla litla leit upp og
skimaði í kringum sig með van-
þóknunarsvip yfir öllum þessum
látum, sem framtak hennar hafði
valdið. Við höfum því ekki haft
það fyrir venju upp frá því að bjóða
Uglu litlu að „setjast til borðs“ með
okkur.
Ugla litla virðist allánægð í sínu
ónáttúrlega umhverfi. Fuglar þess-
ir svífa ekki himinhátt eins og ern-
ir, fljúga ekki milli meginlanda
sem gæsir né þjóta leiftursnöggt
fram og aftur um loftið eins og
múrsvölur. Slíkt er ekki þeirra eðli.
En samt fljúga þeir sannarlega.
Lengsta flugferðin, sem Ugla litla
getur farið í á heimili mínu, er
fremur stutt, t.d. frá suðvesturhorni
eldhússins og upp í bækurnar í
efstu bókahillunni í vinnustofunni
minni uppi á lofti. En samt flýgur
hún þessa vegalengd í áföngum.
Hún kýs helzt að fljúga til einhvers
staðar, sem hún getur greint, áð-
ur en hún leggur af stað í flugferð-
ina.
Ég geri mér grein fyrir því, að
Ugla litla hefur að vísu ekki mikla
möguleika til langra flugferða á
heimili mínu. En samt álít ég, að
hún hegði sér ósköp svipað og hún
mundi gera, væri hún frjáls úti í
ríki Móður Náttúru. Hún steypir
sér yfir bráð sína, hún sækist eftir
félagsskap okkar (líklega bæri þó
minna á slíkri kennd, væri hún
frjáls í ríki Móður Náttúru), hún
leitar að æti og forvitnast um um-
hverfi sitt og er þá með nefið niðri
í öllu, og svo baðar hún sig.
EINS KONAR
HEIMILISTÁKN OKKAR
Þegar komið var fram á mitt
sumar, dó Ugla litla. Það var kæf-
andi hiti eitt kvöldið, og hún hafði