Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 79

HIÐ BEZTA SEM ÞÉR GEFIÐ BARNINU YÐAR
77
koma sér vel. Eftir sumarleyfið hóf
hann svo aftur nám í skólanum með
nýjum áhuga og með nýtt takmark
fyrir augum.
Coopersmith hóf þessar rann-
sóknir sínar fyrir tíu árum, og flest-
ir drengirnir, sem hann hefur fylgzt
með, hafa nú valið sér lífshlutverk
og eru komnir í stöður. Þeir, sem
nú í dag eru óháðastir og hafa not-
ið meira gengis en aðrir, eru frá
heimilum, þar sem foreldrarnir
gerðu miklar kröfur um persónu-
lega ábyrgð. Og það er eftirtektar-
vert, að þessir sömu, ungu menn
hafa alla tíð lifað í nánu og inni-
legu sambandi við foreldra sína.
H.J. M. þýddi.
Ég hafði nýlega lokið stórinnkaupum í stórri deildaverzlun og hélt
nú af stað i áttina að rennistiganum, sem merktur var „Niður". Þegar
ég nálgaðist hann, sá ég aðra konu einnig nálgast hann frá vinstri.
Hún gekk mjög hratt og var augsýnilega ákveðin í að verða á undan
mér. Ég gat ekki annað gert en að víkja til hliðar. E'n það væri synd
að segja, að ég hugsaði hlýlega til hennar.
En skyndilega virtist hún gera sér grein fyrir því, hvað hún var að
gera. Hún snarstanzaði og sagði: „Afsakið" Og hún gaf mér merki um,
að ég skyldi stíga á Undan henni út á rennistigann. Ég sneri mér við
til þess að þakka henni, og þá sagði hún brosandi. „Svona læt ég líka,
þegar ég er að keyra.“ Ruth C. Hurt.
Lestrarbækurnar og málfræði- og setningarfræðikennslubækurnar i
efstu bekkjum barnaskólans og í unglingaskólum eru orðnar helzt til
gamaldags í þessari nýju veröld geimaldarinnar. Ég fékk áþreifanlega
sönnun fyrir því, þegar eftirfarandi atburður gerðist í bekknum mínum
í unglingaskólanum. Ég var að kenna um tíðaraukasetningar. Og það
veit sá, sem allt veit, að ég varð alveg eldrauð, er ég las þessa setningu
upp úr bókinni við geysilegan fögnuð skeilihlæjandi nemenda minna:
„Eftir að ég hafði tekið pilluna, var ég tilbúin að fara í rúmið."
Frú M. W. Baker.
Ég var að tala við tunningjakonu mina af næsta bæ. Ég var að
segja henni frá Því, að maðurinn minn ætlaði sjálfur að byggja biiskúr.
Þá sagði hún: „Farðu eftir mínum ráðum og bjóddu honum ekki
hjálp þína.“‘
„Hvers vegna?“ spurði ég.
Hún svaraði. „Fyrsta árið sem við vorum gift, bauðst ég alltaf til að
hjáipa til, og þá sagði maðurinn minn alltaf. „Haltu bara á ljósinu,
elskan.“ Annað árið sagði hann: „Heldurðu, að þú rekir ekki nokkra
nagla, fyrst þú stendur þarna?" Núna erum við að byggja verkfæraskúr,
og nú er komið annað hljóð i skrokkinn. „Hvað, ertu ekki búin með
þína hlið enn þá?“ segir hann bara.“ Frú Henry C. Beck.