Úrval - 01.01.1971, Blaðsíða 7

5
áfram. Þegar austur kom voru þár
fyrir mörg þúsund manns. Við förum
rakleitt til tjaldsins sem við áttum
að búa okkur í og skildu'm búning-
ana eftir þar og fórum að spóka
okkur um vellina. Þá fór allt í einu
að hvessa og snjóa í fjöll. Útlending-
arnir urðu skelfingu lostnir. ítal-
arnir pöntuðu sér þegar í stað bíla
til Reykjavíkur, snöruðu sér um
borð í skip sitt, leystu landfestar og
sigldu til hafs.
Daginn eftir var komið blíðskap-
arveður. Síðari hluta annars dagsins
fór svo þessi sögulega sýning fram
og hlaut nafnið Lögsögumannskjör
930. Textann höfðu þeir skrifað pró-
fessorarnir Sigurður Nordal og Ól-
afur Lárusson. Hann var eiginlega
hvorki á fornmáli né nútímaísienzku
og afskaplega vandmeðfarinn. Þar
mátti ekkert út af bera, hvergi muna
stafkrók. En það var líka mikil reisn
yfir honum, ef hann var vel fluttur.
Við bjuggum okkur tímanlega og
upphaflega hafði verið ráð fyrir því
gert, að við hefðum autt svæði til
að athafna okkur á, en mannþröng-
in var svo gífurleg, að lögreglan
réð ekki við neitt. Þegar við svo
snöruðum okkur út úr tjaldinu og
það glitraði á alla þessa skrautlegu
búninga í sólskininu, laust mann-
fjöldinn upp voldugu fagnaðarópi.
Síðan gengum við fylktu liði upp í
lögréttuna sem hlaðin hafði verið á
Lögbergi og þar hófst svo leikurinn.
Konungurinn og drottningin sátu
rétt við hægri álmu lögréttunnar, en
höfundarnir til vinstri með textann
fyrir framan sig til að sjá um að
allt yrði nú rétt.
Meðan á leiknum stóð tók kon-
ungurinn upp sígarettuveski úr gulli
og bauð þeim lögréttumanninum,
sem næstur honum sat. Ég tók eftir
þessu og varð að taka á öllu sem ég
átti til að skella ekki upp úr.
Eftir sýninguna hitti ég vesalings
leikarann og sagði:
„Hvernig snerir þú þig út úr þessu
með konunginn og sígarettuna, sem
hann bauð þér?“
„Ég lézt ekki sjá það.“
„En góði maður, svona getur mað-
ur ekki komið fram við konunginn."
„Hvað átti ég þá að gera?“
. „Gera? Það var auðvitað ekki
nema um eitt að gera. Þú áttir vitan-
lega að reykja fjandans sígarett-
una.“
„Ertu genginn af göflunum? Átti
ég að gera þetta að paródíu?“
En konungurinn hló og hafði gam-
an af öllu saman. Honum hefur
sjálfsagt leiðzt og orðið að gera sér
eitthvað til skemmtunar.“
—o—
EINS OG KUNUGT ER var Sir
Winston Churchill geysimikill dýra-
vinur. Hann átti alls konar eftirlæt-
isdýr, allt frá marmelaði-köttum til
pokadýra og ljóna í dýragarðinum.
Það var einhverju sinni á jólun-
um, að hann var að skera steikina.
Þetta var steik af gæs, sem hafði
verið alin þar heima í þessu augna-
miði.
Skyndilega lagði Churchill frá sér
kjötskurðarhnífinn, sneri sér að
lafði Churchill og sagði:
„Æ, þú verður að gera þetta,
Clemmie mín. Þessi gæs var vinur
minn,“