Úrval - 01.01.1971, Blaðsíða 121

MORÐ í MISSISSIPPI
119
es Jordan fyrir alríkisrétt í Atlanta
og játaði sig sekan um þau ákæru-
atriði, sem borin voru fram gegn
honum. Hann hlaut fjögurra ára
fangelsisdóm.
Dómar voru kveðnir upp þ. 29.
desember árið 1967. Price varalög-
reglustjóri og Billy Wayne Posey
fengu sex ára fangelsisdóm. Þeir
Arledge, Snowden og Doyle Bar-
nette fengu þriggja ára fangelsis-
dóm. Wayne Roberts, er hleypthafði
af dauðaskotunum, og hinn „Kon-
unglegi spekingur" Sam Bowers
fengu lengstu dómana, þ. e. tíu ára
fangelsisdóm. *
OFBELDISALDAN HJAÐNAR
Þegar litið er tilbaka, virðast ógn-
vænlegustu þættir endurvakningar
Ku Klux Klansamtakanna á árun-
um upp úr 1960 hafa verið það
„trúarofstæki" og sú afvegaleidda
„föðurlandsást", sem einkenndu
hreyfingu þessa. Þeir Sam Bowers
og aðrir framámenn Klansamtak-
anna réttlættu hinar ofboðslegu
gerðir sínar með þeim rökum, að
* Allir sakborningamir, að Jordan und-
anskildum, áfrýjuðu dómunum. Þ. 17.
júlí árið 1969 neitaði Fimmti umdæmis-
áfrýjunarrétturinn beiðni um, að málið
yrði tekið upp að nýju, og gaf eftirfar-
andi yfirlýsingu við það tilefni: „Við
álítum vera nægar sannanir fyrir því, að
um samsæri hafi verið að ræða, og einn-
ig vera nægar sannanir fyrir aðild sér-
hvers sakbomings að grimmilegri og
miskunnarlausri ráðagerð um að myrða
mennina þrjá.“ Sakborningarnir sjö báðu
síðan Hæstarétt um að veita þeim áheyrn
og hlusta á beiðni þeirra um ný réttar-
höld í málinu. En þ. 27. febrúar árið
1970 neitaði Hæstiréttur þessari beiðni án
nokkurrar skýringar.
Klanfélagar væru að framkvæma
„Guðs vilja“, og þeir álitu, að það
fylgdi því engin sekt, þótt þeir
gerðu árásir á negra, Gyðinga eða
þá, sem þeir kölluðu kommúnista.
f þessum spéspegli sáu Klanfélagar
sjálfa sig í hlutverki föðurlands-
vina, sem börðust gegn samsæri
heiðinna rauðliða, þar á meðal
framámanna mannréttindabarátt-
unnar, Johnson forseta, J. Edgar
Hoover og Bandaríkjaþings.
Viðleitni Alríkisrannsóknarlög-
reglunnar til þess að ganga á milli
bols og höfuðs á Klansamtökunum
var því önnur og meiri en hin
venjulega leit að morðingjum og
öðrum afbrotamönnum. Úrslit
þeirrar baráttu voru geysilega þýð-
ingarmikil. Mikið var í húfi. Það
var teflt um það, hvort ólöglegir
„skyndidómstólar" og afvegaleidd
rökfræði hins „Ósýnilega veldis11
ættu að ráða því, hver væru rétt-
indi þjóðfélagsborgaranna, eða
hvort unnt væri að vernda slík rétt-
indi með landslögum, sem grund-
völluð voru á stjórnarskránni. Það
var aðeins fólkið sjálft, sem gat
ráðið hinum endanlegu úrslitum
þessarar baráttu.
Dómarnir í máli því, er fjallaði
um morð þeirra Schwerners, Good-
mans og Chaneys, er kveðnir voru
upp af hvítum kviðdómendum í
Mississippifylki, voru því stórkost-
legur áfangi í baráttu þessari. Hinu
gamla kerfi hafði verið splundrað.
Fólki hafði nú verið sýnt fram á,
að Klansamtökin svifust einskis, og
því glötuðu þau samúð og stuðn-
ingi hvítra Suðurríkjamanna. Lög-
regluyfirvöld í ýmsum héruðum