Úrval - 01.01.1971, Blaðsíða 99

MORÐ I MISSISSIPPl
97
unni og Miller að fara. Þó gáfu þeir
þeim þessa viðvörun að skilnaði:
„Ef þið hafið nokkurt samband við
þá, munuð þið hafa verra af því.“
Vinir þeirra í hinum bílnum voru
ekki eins hepnir. Áður en frú Ge-
orgia Rush og sonur hennar kom-
ust af stað aftur í vörubílnum, um-
kringdu vopnaðir Klanfélagar bíl-
inn. Þegar John Thomas Rush til-
kynnti þeim, að það hefði ekki ver-
ið neitt hvítt fólk í kirkjunni, esp-
uðu þessar upplýsingar Klanfélag-
ana aðeins upp. „Haldið kj afti! “
hrópaði einn þeirra. „Akið þessum
andskotans vörubílsskrjóð út í veg-
arskurðinn!“
Rush gerði eins og honum var
skipað. Einn Klanfélaganna svipti
bílhurðinni upp og dró Rush út úr
bílnum. Hann var sleginn í andlit-
ið með krepptum hnefum hvað eft-
ir annað. Og svo fann hann, að
hann fékk gríðarlegt höfuðhögg.
Annar Klanfélaga fór að ausa for-
mælingum yfir frú Rush. Síðan
lamdi hann hana í höfuðið með
skammbyssu, er hún hnipraði sig
saman í leigubílnum.
Roosevelt og Beatrice Cole voru
dregin út úr framsæti bíls síns, og
síðan var leitað vandlega í bíln-
um. Einn Klanfélaga skoðaði inni-
hald veskis Beatrice vandlega, en
þar fann hann aðeins sunnudaga-
skólabæklinga og myndir.
„Hvers vegna eru varðmenn
ykkar á verði núna?“ spurði einn
Klanfélaganna.
„Við höfum ekki neina varð-
menn,“ svaraði Cole. Á næsta
augnabliki fékk hann slíkt höfuð-
högg með barefli, að hann riðaði
við. Hann var laminn hvað eftir
annað. Frú Cole var leidd burtu,
en hún sneri sér við og sá þá, að
Klanfélagar spörkuðu í manninn
hennar, þar sem hann lá á jörðinni,
og tróðu ofan á honum.
„Drottinn, hafðu miskunn með
okkur!“ hrópaði hún. „Láttu þá
ekki drepa hann!“ Hún kraup á
miðjum veginum, horfði í gaupnir
sér og sagði: „Faðir, ég teygi hend-
ur mínar til þín. Ég veit enga aðra
hjálp.“
Skyndilega öskraði einn Klanfé-
laganna: „Látið hann lifa!“ Bar-
smíðarnar hættu. Frú Cole hljóp til
eiginmanns síns ,sem var orðinn
meðvitundarlaus, og þrýsti blæð-
andi höfði hans að brjósti sér. Svo
flýttu kvalarar þeirra sér burt.
En þeir höfðu ekki enn lokið
næturstarfi sínu. Um miðnætti
heyrði negri einn, sem bjó á sveita-
bæ þar í héraðinu, bíl þjóta eftir
veginum fram hjá bænum. Bílnum
var ekið í áttina til Zionfjallskirkju.
Þegar hann gægðist út um glugga
skömmu síðar, sá hann mikinn eld-
bjarma á himninum. Rétt á eftir
byrjuðu eldtungurnar að teygja sig
upp yfir dökka trjátoppana.
Næsta morgun barst sú fregn út
um héraðið, að Zionfjallskirkjan
hefði verið brennd til kaldra kola.
Hún var nú aðeins sviðnar rústir.
Þar stóð ekki lengur steinn yfir
steini. Kirkjuklukkan hafði dottið
niður úr turninum, og var hún hið
eina, sem unnt var að bjarga. Ná-
lægt rústunum fannst brúnn gler-
brúsi, sem megn olíulykt gaus upp
úr.