Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 28

26
ÚRVAL
slanga í garðinum hans. Hann gerði
það að gamni sínu að fá slöngu-
temjara til sín til þess að töfra burt
slöngur úr garðinum. Og þegar
slöngutemjarinn lék á hljóðpípuna,
streymdu gleraugnaslöngur og ýms-
ar aðrar slöngur undan runnum og
úr ýmsum skúmaskotum, jafnvel
undan veggtjöldunum og húsgögn-
unum inni í húsinu. Enn veit hann
ekki, hvernig slöngutemjararnir
leika þetta bragð.“
í hinni ömurlegu borg Benares
hitti ég féitan slöngutemjara úti
fyrir hofi, sem yar fullt af öpum,
sem heimtuðu hnetur af vegfarend-
um. Hann sagði við mig: „Það er
þrennt, sem ,,cobra“ óttast, mon-
goose, páfuglar og apar.“ Aðstoðar-
maður hans kinkaði kolli þessu til
samþykkis. „EÍg hef séð hóp af ýlfr-
andi öpum drepa „cobru" með prik-
um og steinum. Þegar þeir höfðu
drepið hana, tók forystuapinn hana
upp og lagði hana upp að eyra sér
og hlustaði eftir því, hvort hún
væri örugglega dauð.“
HEILAGAR SLÖNGUR
Loks komum við til Delhi og
lögðum þaðan af stað til Morbund,
sem er í rúmlega tíu mílna fjar-
lægð frá borginni. Þetta er eitt
furðulegasta þorp heims. I því búa
um 2400 sálir, og er þar næstum
eingöngu um að ræða slöngutemj-
ara og fjölskyldur þeirra. „Það er
alveg furðulegur staður," sagði Ba-
bu. „Þar er eins konar slöngutemj-
araháskóli, eins konar sambland af
hinum frægu háskólum ykkar,
Harvard, Yale og Princeton. Og þar
er líka eins konar hæstiréttur
slöngutemjara, en hann skipa 20 af
elztu og vitrustu slöngutemjurun-
um í gervöllu Indlandi. Þeir hafa
jafnvel stéttarfélag með sér, sem
nefnist Landssamband slöngutemj-
ara Indlands. Þeir ræða um sín
vandamál á sama hátt og pípulagn-
ingarmenn eða trésmiðir mundu
gera á Vesturlöndum."
Á leiðinni sáum við mann, klædd-
an skikkju, sem bar poka, sem
bundinn var við endann á priki.
Skömmu síðar sáum við nokkra
menn, sem voru klæddir sams kon-
ar skikkjum, og þeir báru allir
langt prik á öxlinni, og við báða
enda þess voru bundnir pokar.
Þetta líktist helzt fornfálegum vog-
um. „Þetta eru slöngutemjarar,"
sagði Babu. „f hverjum poka eru
nokkrar slöngur. Tveggja-poka
mennirnir teljast til aðalsins með-
al slöngutemjaranna."
Augnabliki síðar komum við
auga á þorpið. Það var samsafn lít-
illa kofa með stráþaki, er líktust
helzt kofunum í Indíánaþorpunum
í Mexíkó. Umhverfis okkur safn-
aðist fljótlega stór hópur, og grann-
vaxinn Hindúi, Ravi að nafni,
tróðst fram fyrir hina. „Eg skal
fara með ykkur til Moji Nath,“
sagði hann á ágætri ensku. „Hann
er höfðinginn í Morbund og okkar
mikli „guru“.“ Hann fór með okkur
til gamals manns, sem hafði sítt,
silfurhært skegg. Hann ávarpaði
okkur vingjarnlega á Hindimáli.
„Hann segir, að flestir slöngu-
temjararnir hérna séu Hindúar,"
þýddi Babu fyrir mig. ,,í þeirra
augum er gleraugnaslangan heilög
eins og kýrin. Þegar þeir veiða