Úrval - 01.01.1971, Side 37

HAFIÐ ER í HÆTTU
laus uppspretta fæðu, fjárhirzla
verðmætra jarðefna sem rétt er ný-
byrjað að nýta. En skelfileg hætta
vofir yfir höfunum á okkar dög-
um. Það er verkefni allra heið-
virðra manna að vernda hafið fyr-
ir þessum hættum — erfitt verk-
efni en þó fyllilega framkvæman-
legt.
A. Plakhotnik,
kandídat í landafræði. —
APN.
Nágrannahjónin sendu son sinn í sumardvalarbúðir til tveggja vikna
dvalar þar. Gjaldið var mjög sanngjarnt eða aðeins 65 dollara. Þetta
var í fyrsta skipti sem hann hafði verið að heiman í sumarleyfi sínu. Rúm
vika leið, þangað til hinir áhyggjufullu foreldrar fengu fyrsta póst-
kortið Á því stóðu þessi orð: „Elsku mamma! Segðu pabba, að ég
viti, hvernig hann á að spara 65 dollara næsta ár.“
Earl Hoobs.
Ég fór til iæknisins og hann sagði mér, að ég þyrfti að fá penicillin-
sprautu. Hjúkrunarkonan fylgdi mér inn í lítið 'herbergi á bak við
læknisstofuna. Ég leit í kringum mig og kom þá auga á stóra, rauða
ör, sem teygði sig frá miðjum vegg niður á gólf og dálítinn spöl út á
gólfið. Þar gat að líta svolítið skilti, þar sem örin endaði. Ég beygði
mig niður til þess að lesa, hvað á iþví stóð. Á því stóð: „Þér eruð nú
í réttri stellingu fyrir penicillinsprautuna yðar.“
Frú Lowéll A. Cox.
Við kvöldverðarborðið varð okkur hjónunum sundurorða. Við vorum
á algerlega öndverðum meiði, hvað umræðuefni okkar snerti. Loks sagði
ég bálreið: „Ég skil þig bara alls ekiki!“
Dóttir okkar, sem er 12 ára gömul, sneri sér Þá að mér og sagði:
„Mamma, en ég skil hann." Síðan bætti ihún við með vizku æskunnar:
„En ég býst við, að það sé ekki svo skrýtið. Sko, þú hefur aðeins þekkt
hann i 15 ár, en ég hef þekkt hann allt mitt líf.“
Lillian Liss...
Ég var í fyrirlestrarferð og gisti nótt eina heima hjá presti einum í
bæ einum, sem ég heimsótti. Ég bauð presti góðan dag næsta morgun
og spurði, hvernig honum liði.
„Mér líður eins og manni, sem risið hefur upp frá dauðurn," svaraði
hann með kímniglampa i augum. „Mig dreymdi, að ég væri dáinn og
væri kominn í annan heim til Þess að uppskera laun mín. En Þá vaknaði
ég og uppgötvaði, að ég hafði bara stillt rafmagnsteppið mitt á of
mikinn hita.“
Ernest E. Wlieeler.