Úrval - 01.01.1971, Side 57

HINAR SKELFILEGU NÁTTÚRUHAMFARIR .. .
55
meS eftirfarandi orðum: „Við gát-
um heyrt óp fólksins, sem var fast
í rústum skólans, en það var of-
boðslega erfitt fyrir okkur að kom-
ast að fólki þessu. Við höfðum ekk-
ert nema berar hendurnar, hvorki
skóflur, haka, kúbein né sagir.
Starfið gekk óskaplega hægt. Eng-
inn af lögregluþjónunum gekk til
svefns fyrr en á mánudagskvöldið."
Bál voru kveikt á hinum fáu auðu
blettum á 'torginu til þess að ylja
hinum eftirlifandi svolítið í köldu
næturloftinu. f hvert skipti sem það
tókst að ná líki eða særðri mann-
eskju úr rústum skólans, safnaðist
fólk þar í kring milli vonar og ótta.
Dr. Carlos González hafði verið
veggirnir, sem voru tvö
fet á þykkt. Og eftir
varð aðeins risavaxin
hrúga af múrsteinum og
múrhúðunarbrotum, svo
að ekki varð greint,
hvaðan hvert brot kom.
85 hundraðshlutar borg-
arinnar höfðu eyðilagzt,
og álitið er, að um 10.000
borgarbúar hafi látið
lífið í hamförum þess-
um.
Alejandro Collas, 18
ára að aldri, fylgdist
með því, er dómkirkjan
hrundi til grunna.
„Torgið varð að vit-
lausraspítala," segir
hann, er hann minnist
þessa. „Það var eini
staðurinn í bænum, sem
var ekki alveg þakinn
rústahaugum og rusli,
og því voru hinir látnu og særðu
bornir þangað og lagðir í raðir á
grasflatirnar og gangstígana. Þarna
sá ég menn, sem stóðu alveg kyrrir
í sömu sporum, skulfu bara og titr-
uðu. Konur, sem voru alveg óðar
af örvæntingu, æddu frá einum
líkama til annars, veinandi nöfn
þeirra, sem þær leituðu að. Það leið
yfir suma. Sumir lágu á hnjánum
og báðust fyrir.“
Francisco Giol lögreglustjóri
stjórnaði bj örgunarstarfinu á torg-
inu. Lögregluþjónar og aðrir sjálf-
boðaliðar unnu eins og óðir menn
við að reyna að bjarga fólki úr
skólabyggingunni. Hann grét næst-
um af gremju. Hann lýsir þessu