Úrval - 01.01.1971, Side 60

58
ÚRVAL
svipuð áhrif og blöndunartæki í
hrærivél. Þau muldu ísinn og jarð-
veginn og blönduðu öllu saman,
svo að úr varð leðja. Langt fyrir
ofan ísskriðuna fylgdust japönsku
fjallgöngumennirnir með því í sjón-
auka, er ísskriðan hreif með sér
tjaldbúðir Tékkanna og þá alla,
átta talsins.
ísskriðan æddi niður eftir fjalls-
hlíðinni, og efnismagn hennar jókst
sífellt, er neðar dró,. og hún reif sí-
fellt meira grjót og jarðveg með
sér. Hún tók að skiptast í tvo risa-
vaxna tauma. Annar flæddi yfir
þorpið Ranrahirca, sem var tveim
mílum fyrir sunnan Yungay, en
hinn, sem var um míla á breidd og
60 fet á hæð, steypti sér yfir bæ-
inn Yungay.
Pérez horfði á skriðuna nálgast.
Hann trúði ekki sínum eigin aug-
um. Hún fór fram hjá honum og
frænku hans í aðeins nokkurra
metra fjarlægð, en flæddi yfir allt
í bænum, götur, hús, bifreiðir og
tré, allt, sem á vegi hennar varð,
svo að það þurrkaðist alveg út.
Hann titraði af magnvana angist,
er hann sá móður sína og systur
deyja fyrir augum sér aðeins tveim
götulengdum í burtu. Þær héldu
sér dauðahaldi hvor í aðra. (Pédez
vissi það ekki þá, að fjölskylda
hans fórst öll í hamförum þessum,
móðir hans, fjórar systur og ellefu
aðrir ættingjar). Frænka hans vein-
aði stöðugt af stjórnlausri skelf-
ingu, er leðjufljótið valt fram hjá í
stórum bylgjum og jós upp kæf-
andi rykmekki á leið sinni.
18.000 manns grófst undir leðju-
fljótinu. Þeir einir, sem komust upp
í hlíðarnar fyrir ofan bæinn, lifðu
hamfarirnar af, þar á meðal Pérez
og frænka hans og börnin 200 (sem
eru nú flest munaðarleysingjar),
sem voru að horfa á fjölleika-
flokkinn. Annar bæjarbúi, sem
slapp lífs af, hafði farið upp í
kirkjugarðinn á Kirkjugarðshæð til
þess að leggja þar blóm á gröf, en
efst á hæð þessari er hvít, 60 feta
há stytta af Kristi, sem breiðir biðj-
andi út faðminn í áttina til Huas-
caránfjalls. Einum þeirra, sem
komust lífs af, varð svo að orði:
„Allt til þessa örlagaríka sunnu-
dags hafði verið dásamlegt útsýni
yfir bæinn ofan úr kirkjugarðinum.
En nú sést þaðan ekki tangur né
tetur af bænum, að undanskildum
krónunum á fimm hæstu pálma-
trjánum . . . ekkert annað . . . að-
eins leðja.“ Jafnvel nafn bæjarins
hvarf. Fólk talaði hér eftir um
þessa leðjuauðn sem „Ströndina",
líkt og verið væri að ræða um yfir-
borð dauðrar plánetu.
f flóttamannabúðunum tveim,
sem komið var á laggirnar fyrir þá,
sem eftir lifðu, var fólk mjög ótta-
slegið. Það tók viðbragð við hverja
nýja hræringu. (Þetta sunnudags-
kvöld mátti greina a. m. k. 25 minni
háttar hræringar). Fólkið var ör-
væntingarfullt og haldið óskaplegri
skelfingu, þar eð það bjóst við öðr-
um mjög slæmum jarðskjálftakipp.
Það voru færri méiddir en nokkur
hafði búizt við. Um þetta fórust
einum lækni svo orð: „í flestum til-
fellum var því þannig farið, að
annaðhvort sluppu menn lifandi og
ómeiddir eða lítt meiddir eða þeir
dóu.“ I hundruðum afskekktra