Úrval - 01.01.1971, Side 62

60
ÚRVAL
innar“. Lina Silva, sem missti 5 ára
dóttur sína, er skólinn við torgið
hrundi, strauk hendi sinni um hin-
ar fáu flíkur, sem björguðust af
heimili hennar þar í nágrenninu,
og sagði rólegri röddu: „Við ætl-
um að flytja til Lima. Við ætlum
að byrja þar á nýjan leik.“
Beint á móti rústum skólahúss-
ins hafði Miguel Sotomayer þegar
byrjað að verzla undir tveim pálma-
trjám. Þar var um að ræða ýmis-
legt, sem bjargazt hafði úr þrem
fyrrverandi verzlunum hans við
torgið, sem voru nú rústir einar. Á
hrotnu skrifborði hafði hann til
sýnis nokkrar filmur og póstkort af
bænum Huarás, eins og hann hafði
litið út á horfinni hamingjutíð.
Juan Escovar kom nú inn á torg-
ið með fjóra menn með sér og gekk
yfir að rústum búsáhalda- og heim-
ilistækjaverzlunar sinnar. Hann
brosti til mín og sagði: „Ég hef
fundið herbergi í útjaðri bæjarins,
sem ég get fengið leigt. Ég er viss
um, að þaS er ýmislegt í rústunum
hérna, sem enn er nothæft. Við ætl-
um að grafa í haugunum og finna
allt það, sem nýtilegt er. Og svo
hef ég viðskiptin á nýjan leik.“
☆
Hinum ýmsu embættismönnum fylkis- og hreppsstjórna er ekkert
sérstaklega gefið um eftirlitsheimsóknir ríkisem.bættismanna frá Wash-
ington. Þess má sjá glöggt dæmi, ef litið er á spjald, sem hangir á hurð
framkvæmdastjóra Crow Agency Indíánasjúkrahússins. Spjaldið er klætt
svörtu fiaueli og innrammað í gylltan ramma. Og við Það mitt er fest
klesst byssukúla, og fyrir neðan ihana getur að líta eftirfarandi aðvörun:
„Tekin úr siðasta gesti okkar frá Washinigton".
Harold E. Shull.
Sonur okkar, sem er í mennt.askóla, fór oft einn i ökuferðir í sumar-
leyfinu. Oftast fór hann ekki langt, aðeins í bíó eða til þess að leika
keiluspil Eitt sinn kom ég heim síðla dags og fann þá póstkort til
hans í anddyrinu. Það hafði verið sett í póst í nálægri borg, þar sem
mikið var um afbrot unglinga. Á því stóð þessi hótun: „Ef þú veizt,
hvað þér er fyrir beztu, skaltu TAKA Á RÁS!“ Það var engin undirskrift
undir hótun þessari. Mér varð hugsað til hnífabardaga milli afbrota-
flokka, sem skýrt hafði verið frá i blöðunum síðustu dagana. Og ég
fylltist. ótta, er mér kom til hugar, að hann hefði kannski tekið einhvern
þátt í slíku.
Hann kom heim um kvöldmatarleytið, leit kæruleysislega á kortið,
kastaði því svo til hliðar og fór upp í herbergið sitt. Ég elti hann upp
á loft, alveg dauðhrædd, og játaði, að ég hefði lesið póstkortið.
„O, það,“ sagði hann og skellihló." Það er frá þjálfara víðavangshlaups-
liðsins i skólanum. Hann er bara að minna mig á að hefja þjálfun,
áður en ég byrja aftur í skólanúm í haust.“ M.C.