Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 122

120
ÚRVAL
hreinsuðu til hjá sér og ráku Klan-
félaga úr embættum. Og með að-
stoð og stuðningi Alríkisrannsókn-
arlögreglunnar létu þau til skarar
skríða og upprættu starfsemi Klan-
samtakanna í héruðum sínum. Á
eftir fylgdi fjöldi ákæra og réttar-
halda yfir ýmsum Klanfélögum. Og
kviðdómendur kváðu upp úrskurð
um sekt sakborninganna. Allt bend-
ir til þess, að enn sé um áframhald-
andi breytingar að ræða á þessu
sviði í Suðurríkiunum.
Alríkisrannsóknarlögreglan á
miklar þakkir skilið fyrir þróun
þessa. Fyrir 1964 var vart hægt að
greina rödd hins hófsamlega, hvíta
Suðurríkjamanns í Mississippifylki
í því ofboðslega uppnámi, sem
mannréttindabaráttan olli. En þeg-
ar Alríkisrannsóknarlögreglan gekk
á hólm við Klansamtökin, öðluðust
öfl þau, sem voru andsnúin Klan-
samtökunum, þannig öflugt rétt-
sýnistákn, sem þau gátu fylkt sér
um. Alríkisrannsóknarlögreglan
sýndi virkan stuðning við þá þjóð-
félat'sþegna, sem höfðu nýlega
losnað úr viðjum óttans. Hún
revndist vera það öfluga bjarg, sem
vald og máttur Ku Klux Klansam-
takanna beið skipbrot við.
Þegar keppnistímabilið í baseball stóð sem hæst í fyrrasumar. gekk
John vinur minn inn á krá síðdegis og varð fyrir vonbrigðum, þegar
verið var að sýna golfkeppni í sjónvarpinu í stað baseballkappleiks
Minnesotaliðsins. Hann sá. að maður við hinn enda afgreiðsluborðsins
var að hlusta í ákafa á lítið ferðaútvarpstæki, sem hann hafði með-
ferð’S. John gekk tii hans og spurði: „Hver er markatalan? Maðurinn
lagð; fingur að vör og sagði „Uss!" John heyrði ekkert í útvarpstækinu,
,bví að það var stillt svo lágt, en maðurinn var með eyrnahlustunartæki.
John iðaði alveg í skinninu. Hann ímyndaði sér, að það hlyti að gerast
eitthvað mjög spennandi. Loks tók útvarps-hlustandinn hlustunartækið
frá eyra sér og -svaraði: „Beethovens fimmta!"
Evélyn Wood.
Ég var í fyrstu heimsókn minni til New York og auðvitað alveg i sjö-
unda himni. Ég var ákveðin í ,því að borða einhvern tíma á risavaxna
sjálfsafgreiðsluveitingahúsinu „Automat", ef ég kæmist þar nokkru sinni
að til þess að fá afgreiðslu. Ég átti svolítinn tíma a-flögu um hádegið
einn daginn og hélt þangað, þótt þetta væri einn versti annatími dagsins
Þar var allt fullt út úr dyrum, en ég tróðst samt inn. Ég tók eftir
lítilli telpu, sem beið þolinmóð eftir því að fá til baka við afgreiðslu-
borð, sem hungraðir viðskiptavinir ruddust að úr öllum áttum. Loks fékk
hún peningana og komst að lokum aftur -að borði móður sinnar. En hún
tók strax að ávíta hana. Ég heyrði greini-lega, að hún sagði við litlu
telpuna: „Hve oft hef ég sagt þér, að þú eigir ekki að vera kurteis í
New York!"
Frú Leroy Schott.