Úrval - 01.07.1971, Qupperneq 42

40
*
*
*
\V |
. l' íðla síðdegis, þegar
vindurinn var farinn að
aukast allverulega og
_ regnið byrjaði að skella
£ bárujárnsþakið á strá-
kofanum, heyrði Sak-
ina Khatoon nágranna sinn hafa
orð á því, að það hefði verið gefin
„fellibylsaðvörun" í útvarpinu. En
Sakina sá samt enga ástæðu til að
álíta, að þessi stormur yrði verri
en hinir. Fún var 35 ára gömul og
hafði alið allan sinn aldur á Char
Manpura (Char þýðir ræktanlegur
landskiki, myndaður af árframburði.
Þýð.) í óshólmum Gangesfljóts í
Austur-Pakistan. Varla hafði liðið
svo ár, að yfir leðjueyju þessa hefðu
ekki skollið hvirfilbyljir eða mon-
súnregnstormar.
En hálfri stundu fyrir miðnætti
Holskeflan
skelfi-
lega
EFTIR
JOSEPH P. BLANK
Vatnið hækkaði
óðam og náði nú upp að
bringu,
siðan upp að öxlum.
Hún hrópaði nöfn barna sinna
og fálmaði í kringum sig
í leit að þeim ...
41
þennan dag, þ.e. þann 12. nóvember
í fyrra, vissi Sakina, að hún og
fjölskylda hennar voru vissulega í
vanda stödd. Hún fann, að það var
komið talsvert gat á kofagólfið, þótt
kofinn stæði uppi á 20 þumlunga
háum palli samanþjappaðs jarðvegs.
Og vindurinn hafði vaxið og var
nú orðinn að æðandi, öskrandi villi-
dýri. Fjölskylda hennar var öll vak-
andi, eiginmaður hennar, þrír syn-
ir, fjórar dætur og tengdamóðir. A
þakinu skall alls konar drasl, sem
vindurinn bar með sér. Kofinn hrist-
ist, hreyfðist jafnvel til og byrjaði
svo að liðast sundur. Vatnið streymdi
inn. Steinolíulampinn skall á hlið-
ina. Það varð myrkur. Eiginmaður
Sakinu hrópaði: „Upp á þakið“!
En það var um seinan. Vatnið
hækkaði óðum og náði nú upp að
bringu, síðan upp að öxlum. Sakina
æpti nöfn barna sinna og fálmaði
í kringum sig í leit að þeim. En
þótt hún næði til þeirra, reif straum-
urinn þau hvert af öðru úr fangi
hennar. Hún sökk, kom upp aftur
og kastaði upp sjó. Vindurinn og
öldurnar rifu og slitu sarikyrtilinn
utan af henni, svo að hún varð
nakin. Hún skall í pálmatré, sem
stóð enn upp úr vatnsflaumnum.
Hún hélt sér dauðahaldi í bol þess
alla þesa löngu nótt. Hún var sem
tilfinningalaus vegna þess áfalls,
sem hún hafði orðið fyrir.
í dögun var flóðaldan tekin að
sjatna, og ógnvænleg dauðakyrrð
hvíldi nú yfir öllu. Sakina skreið
tæplega hundrað metra leið í leðju
og sjó, þar til hún kom að staðn-
um, þar sem kofinn hennar hafði
staðið. Þar var enginn. Þar var ekk-
ert lengur. Þar sat hún á hækjum
sér, nakin, köld, of lömuð til þess
að gráta, og hlustaði á fjarlæg harma
kvein, tryllingsleg hróp hinna lif-
andi, sem kölluðu nöfn þeirra, sem
voru þarna ekki lengur. Hún sat
þarna bara.
Á Char Lord Hardinge, leðjueyju
einni í um 15 kílómetra fjarlægð,
var fertugur lyfjafræðingur, Anwar
Hossain að nafni, að leita að eigin-
konu og sex börnum sínum. Hann
var sem lamaður af þeim ósköpum,
sem dunið höfðu yfir. Það hafði
einnig verið tré, sem bjargaði hon-
um frá drukknun. Meðan stormur-
inn stóð sem hæst, hafði vatns-
fiaumurinn rifið fjögurra ára gamla
dóttur hans úr fangi hans. Sama
aldan sópaði eiginkonu hans með
fimm ára gamlan son þeirra í fang-