Úrval - 01.07.1971, Síða 45

HOLSKEFLAN SKELFILEGA
43
DAUÐI OG LÍF
Enda þótt gervallt mannkynið
hefði mikla samúð með Austur-Pak-
istan, þá vissu aðeins hinir eftir-
lifandi, hve hörmungar þessar voru
hryllilegar. Einn þeirra er Mo-
hammed Mazharul Haque, boginn
og örþreyttur áttræður öldungur.
„Það voru 36 íbúar í kofaþyrping-
unni okkar“, sagði hann. „Við kom-
umst öll upp á sama stóra þakið. 27
dóu svo, þegar flóðaldan svipti því
af húsinu. Ég flaut að þyrpingu
bambustrjáa og hélt mér þar dauða-
haldi í eitt tréð. Annað bambustré
bjargaði einnig konunni minni, sem
er 65 ára. En nú er hún að missa
vitið. Af fimm börnum mínum og
sautján barnabörnum er aðeins ein
dóttir mín eftir. Hvers vegna skildi
hinn Almáttugi mig eftir en tók
börnin mín“?
Margt fólk, sem lifði þessi ósköp
af, gat vart trúað þeim ótrúlegu til-
viljunum, sem urðu þeim til bjarg-
ar. Sumir flutu á vatninu í 2—3
daga og héldu sér dauðahaldi í tré,
borð, hala nautgripa og horn uxa.
Og sumum þeirra var bjargað í allt
að 90 mílna fjarlægð frá heimilum
sínum. Á leðjueyjunni Char Ab-
dullah leituðu 80 hælis í hinu vel-
byggða húsi Ahmeds Patwari. En
þeir dóu samt allir nema þriggja
mánaða gamalt ungbarn. Áður en
flóðaldan skall yfir, hafði einhver
stungið barninu í kringlátt ílát,
sem notað var til þess að hreinsa
hismið úr hrísgrjónunum. flátið
flaut á vatninu í 10 stundir, áður
en greftrunarflokkur fann það.
f Rangati hélt Hares Darwess sér
dauðahaldi í tré með öðrum hand-
leggnum, og með hinum hélt hann
í hluta af stráþaki, en á því lá þung-
uð eiginkona hans, Amena að nafni,
og tveir ungir synir. Straumurinn
sleit þakbrotið sundur í tvennt, og
drengirnir hurfu í hann. Þegar
storminn lægði, tók konan hans að
stynja. Og tveim tímum síðar lægði
svo regnið, og svolítið tunglsljós
brauzt í gegnum skýin. Og í þessari
draugalegu birtu, fljótandi á þessu
þakbroti, fæddi Amena dreng.
„GERIÐ MÉR GREIÐA, HERRA“.
Atburðir þessa kvölds duldust
umheiminum í nokkra klukkutíma.
Hinar fáu símalínur á óshólmasvæð-
inu höfðu slitnað. Sjórinn hafði eyði
lagt rafala útvarpssendistöð.varinn-
ar. Vegir voru stórskemmdir og
hraðbátar sokknir.
Embættismenn þeir, sem bjuggu
nálægt hörmungasvæðinu, flýttu
sér að gera það ,sem í þeirra valdi
stóð, til hjálpar hinum bágstöddu.
Ruhul Amin, ungur dómari í Maijdi
Court, um 25 mílum fyrir norðan
flóðasvæðið, fyllti veski sitt af fé
í eigu rikisstjórnarinnar, hlóð vöru-
bifreið af hrísgrjónum, hrásykri,
Iíkklæðum og skóflum og ók af stað
í áttina til leðjueyjunnar Char Jab-
bar. „Vegurinn leit út eins og orr-
ustuvöllur“, sagði hann. „Lík lágu
eins og hráviði beggja vegna hans.
Lyktin var ólýsanleg.
Hinir eftirlifandi voru sífellt að
biðja mig um mat og hjálp við að
grafa ættingja. Ég útbýtti matnum,
sem ég var með, og bað síðan um
sjálfboðaliða til þess að grafa lík-
in. En fáir voru fúsir til slíks. Menn-