Úrval - 01.07.1971, Qupperneq 67

65
(utan Hawaíi), sem er eínungís ætl-
uð fyrir holdsveikilækningar (Han-
sensveiki). Nú var hann gestur okk-
ar í New York um hátíðirnar ásamt
Alfredo vini sínum og aðstoðar-
manni.
Ég hafði fyrst hitt Stanley nokkr-
um árum fyrr, en það hafði eingöngu
verið á atvinnugrundvelli. Hann
hafði verið að skrifa sjálfsævisögu
sína, og útgefendurnir sendu mig
suður til Louisianafylkis til þess að
veita honum svolitla aðstoð. Hann
heilsaði mér glaðlega, en samt gat
ég greint rannsakandi spurn og ögr-
un í kveðju hans: Gæti þessi ókunni
maður skilið þá eldraun, sem hinir
holdsveiku urðu að ganga í gegnum?
En samt vorum við orðnir góðir
vinir innan sólarhrings. Og sú vin-
átta átti eftir að vaxa, eftir því sem
árin liðu.
SJÚKDÓMSTILFELLI NÚMER 746
Þeir Stanley og Alfredo höfðu
hitt mig í New Orleans. Og meðan
við ókum til Carville, fram hjá ald-
argömlum eikum, sem voru grá-
skeggjaðar af mosa, sagði Stanley
mér frá hinni örvæntingarfullu ferð
sinni þessa sömu leið í lélegum
sjúkrabíl fyrir þrem áratugum. Hið
raunverulega nafn hans var Sidney
Levyson. Hann vann í lyfjabúð í
San Antonio í Texasfylki, þegar
hann fékk veikina (enginn veit enn,
hvernig fólk fær hana). Hann hafði
tekið sér nafnið Stanley Stein, þeg-
ar hann fór í Carvillesjúkrahúsið til
þess að vernda fjölskyldu sína gegn
þeim smánarbletti, sem holdsveikin
hefur sett á fólk.
Stanley sagði, að sjúkrahúsið, sem
við komum nú til, hefði tekið geysi-
miklum breytingum á þessum tíma
og væri gerólíkt hinni ömurlegu
stofnun, sem hann var settur á árið
1931, er hann var skráður þar sem
sj úkdómstilfelli númer 746. Carville
var þá í rauninni eins konar hegn-
ingarstofnun. (Lög Louisianafylkis
flokkuðu holdsveiki með svarta-
dauða og guluhitasótt, enda var hún
álitin bráðsmitandi sem þessar drep-
sóttir). Við hliðin voru varðmenn á
verði, og fyrir ofan fellibylsgirðing-
una háu voru gaddavírsstrengir.
Sjúkrahúsið stóð á odda, sem teygði
sig út í Mississippifljótið, þar sem
það myndaði bugðu. Það gekk undir
nafninu „holdsveikraheimili“. Þar
var ekkert pósthús, og sjúklingar
fengu ekki aðgang að síma. Þeir
höfðu engan kosningarrétt, og þeim
var bannað að ferðast í lestum, lang-
ferðabílum eða strætisvögnum.
LÍFSNEISTI KVEIKTUR í
HINUM DAUÐA
Það, sem hafði verst áhrif á Stan-
ley, var það andrúmsloft vonleysis
og örvæntingar, er grúfði yfir Car-
ville eins og fljótsþoka í þá daga. í
augum hans voru flestir hinna 350
sjúklinga ímynd „gangandi líka“,
vera, sem höfðu sett sig við að af-
bera sitt kvalalíf sem svefngenglar,
vonlausir um lækningu á sjúkdómi,
sem var almennt álitinn ímynd alls
þess, sem andstyggilegt er. Eina
bjarta ljósið í þessum ömurlega
heimi var áhugi og ósérplægni
þeirra fáu lækna og hjúkrunar-
systra, sem þar störfuðu.
Stanley neitaði að gefa sig á rald