Úrval - 01.07.1971, Síða 70

68
ÚRVAL
ekki komið fram neitt skráð tilfelli,'
þar sem um það. hefur verið að ræða,
að einhver hafi fengið Hansensjúk-
dóm af sjúklingi hér?“ spurði hann
mig.
Stanley áleit að mikill hluti þeirr-
ar óskaplegu byrði, sem holdsveiki-
sjúklingur verður að bera, sé af
völdum þess ótta og þeirrar smánar,
sem hið „andstyggilega orð“ holds-
veikur vekur hjá mönnum. Hann
skrifaði þrumandi ritstjórnargrein-
ar, þar sem hann vitnaði í ýmsa
lækna, sem höfðu haldið því fram,
að sjúkdómseinkennin, sem lýst er í
bók Levitícusar og olli því, að þeir,
sem höfðu þau, voru nefndir hinir
„óhreinu", eigi ekkert sameiginlegt
með sjúkdómseinkennum þeirrar
holdsveiki, sem gengur nú undir
nafninu Hansenssjúkdómur. Árið
1948 fékk hann amerísku nefndina á
Fimmta alþjóðlega holdsveikiþing-
inu til þess að bera fram tillögu um,
,,að notkun nafngiftinnar „holds-
veikur“ (leper) verði lögð niður.“
Sú tillaga var svo samþykkt sam-
hljóða á þinginu.
Brátt tók rödd Stanleys og blaðs-
ins hans að vekja samúð og athygli
fyrir utan gaddavírsgirðingarnar í
Carville. Sam Jones, sem var þá
formaður „American Legion í Lou-
isianafylki og síð.ar fylkisstjóri þar,
hélt á fund Stanleys og átti viðtal
við hann og 20 aðra sjúklinga. Sjúk-
lingarnir báru fram beiðnir sínar.
Þeir óskuðu eftir betra húsnæði fyr-
ir sjúkra- og dvalarherbergi, nýjum
samkomusal og nánari skiptum við
umheiminn. „Við skulum gera það
bezta, sem við getum gert,“ lofaði
Jones þeim. Nokkrum dögum síðar
komu tvö baseballlið frá American
Legion til þesg að leika í Carville.
Og Amercan Legion sendi einnig
hljómsveit frá Baton Rouge til þess
að leika undir dansi úti undir eik-
artrjánum. Sjúklingunum fannst nú
ekki í eins ríkum mæli sem fyrr, að
þeir væru fangar í Carville.
NIÐUR í DÝPSTA VÍTI
Stanley var nú farinn að þjást af
„iritis“, en það er augnbólga, sem
er einn kvalafyllsti sjúkdómur, sem
til er. Hið eina, sem gat dregið svo-
lítið úr þjáningum hans, var notkun
heitra bakstra, sem lagðir voru á
augun. En hann var nú búinn að
missa tilfinningu í höndunum, og
því brenndi hann sig oft, þegar
hann var að útbúa bakstrana og
láta þá á sig. Sjón hans dofnaði óð-
um, og dag einn varð hann alblind-
ur. Þá var hann 38 ára að aldri.
Blindan var honum jafnvel enn
meiri harmleikur en hún hefði orðið
flestu fólk, því að hann gat ekki
lært blindraletur, þar eð hann hafði
nú enga tilfinningu í fingrunum.
Þessi síhungraði Íestrarhestur var
nú háður góðmennsku hjúkrunar-
systranna eða hinna sjú.klinganna,
hvað lestur snerti. Um tíma var sem
vonleysið hefði altekið hann. Hann
hætti að vinna við blaðið og hætti
einnig þátttöku í leikstarfseminni,
sem hafði verið honum svo kær. „Ég
var sokkinn á kaf í dýpsta víti öm-
urlegs einmanaleika.“ sagði hann
við mig.
En þegar „Talandi bækur" komu
fram, urðu þær til þess að bjarga
Stanley. Sjúkrahúsið lét hann fá
plötuspilara, svo að hann gæti hlust-