Úrval - 01.07.1971, Síða 96

94
ÚRVAL
henni. En henni var ekki beitt á
þennan hátt. Nú fengu fjölmargir
stúdentanna fyrsta smjörþefinn af
hinum súra reyk, sem smýgur niður
í hálsinn, svo að maður tekur and-
köf, og ertir augun, svo að þau
bólgna. Það var komin nokkur gola,
og það vildi svo til, að hún blés
reyknum yfir Almenninginn og upp
eftir brekkunni, sem Taylorbygg-
ingin stendur. Reykurinn smaug inn
í Taylorbygginguna og fyllti þar
alla ganga. Brátt var öll byggingin
orðin gegnsósa af reyklofti.
Þjóðvarðliðsmennirnir þrömmuðu
áfram í næstum órofinni röð. Og
mannþyrpingin hörfaði undan þeim,
en sumir véku dreift til hliðar. Þeg-
ar búið var að ryðja svæðið við
Sigurklukkuhúdið, stefndi Snyder
höfuðsmaður og menn hans til
vinstri. Þeir undu sér fimlega und-
an grjóthríðinni og héldu áfram að
skjóta táragassprengjum, þangað til
þeir voru komnir á svæðið á milli
Taylorbyggingarinnar og Prentice-
byggingarinnar. Þar mynduðu þeir
sóknarlínu á ný og biðu átekta.
Alphasveitin hafði fengið lið-
styrk frá 107. riddaraliðinu. Hún
hélt áfram upp eftir Teppahæð í
áttina til steinsteyps hofs í ind-
verskum stíl, sem stóð efst á hæð-
inni. Hinir hugrakkari meðal stúd-
entanna skutust öðru hverju fram
úr hópnum, gripu heit táragashylk-
in og köstuðu þeim aftur til þjóð-
varðliðsmannanna. Þau höfðu lítil
áhrif, vegna þess að þeir voru með
gasgrímui'. En gasgrímurnar voru
vandamál út af fyrir sig.
„Það var heitt þennan dag,“ seg-
ir einn þjóðvarðliðsmannanna, „og
maður byrjaði að svitna, um leið og
maður var búinn að setja grímuna
á sig. Maður sá ekki hálfa sjón og
fann til eins konar innilokunar-
kenndar. Stundum gat maður alls
ekki séð þann, sem var við hliðina
á manni.“ Áhorfendum fannst sem
þetta grímuklædda lið væri á vissan
hátt samsafn óraunverulegra vera,
eins konar vélmenna utan úr geimn-
um.
Þegar þjóðvarðliðsmennirnir
komu að hofinu, jukust árásirnar á
þá. Nú dundi ekki aðeins á þeim
táragashylki, heldur steinar, spýtu-
kubbar, alsettir nöglum, og stein-
steypustykki með hvössum brúnum.
Hvar fengu stúdentarnir slík vopn?
Að minnsta kosti tvö vitni sverja
og sárt við leggja, að þau hafi séð
stúlkur útbýta grjóti meðal pilt-
anna. Voru þær með töskur fullar
af steinum. Nokkrir stúdentar höfðu
tínt upp steinsteypustykki við
byggingu eina, sem verið var að
reisa. Og nokkrir stúdentar höfðu
haft með sér múrsteina að vopni.
En fá af skeytum þessum hittu í
mark. Hópurinn tvístraðist og virt-
ist gufa upp, er þjóðvarðliðsmenn-
irnir náðu upp á hæðina og tóku sér
þar stöðu. Fæst skeytin náðu til
þeirra.
En orðbragð stúdentanna var á
vissan hátt verra en skeyti þessi.
Yfir þjóðvarðliðsmennina dundi
stöðugur flaumur af viðbjóðslegum
ónöfnum og óþverra, blóti, formæl-
ingum og drápshótunum, en gas-
grímurnar hindruðu ekki heyrn
þjóðvarðliðsmannanna. Og enn
voru það stúlkurnar, sem voru sér-
staklega orðljótar. Þær sýndu þeim