Úrval - 01.07.1971, Síða 97

HVAÐ GERÐIST í KENT STATE?
95
ofboðslega fyrirlitningu og ögruðu
þeim á allan hátt með ofboðslegum
munnsöfnuði og kölluðu þá allt það
viðbjóðslegasta, sem hægt er að
nefna nokkurn mann á enskri tungu.
Og þessum soraflaumi létti ekki
augnablik allan hálftímann, sem
þjóðvarðliðsmennirnir unnu við að
hreinsa til.
SKOTIN FRÁ TEPPAHÆÐ
Klukkan 12.06 urðu liðsforingj-
arnir á Teppahæð að taka mjög erf-
iða ákvörðun. Þeir voru nú komnir
fyrir hornið á Taylorsbyggingunni,
sem var þeim nú á vinstri hönd, en
hofið á hægri. Langflestir stúdent-
arnir, sem höfðu verið saman komn-
ir á Almenningnum, voru nú stadd-
ir á auðu svæðunum beint fram
undan varðliðunum. Mörg hundruð
aðrir stúdentar, sem vissu ekkert
um sókn þjóðvarðliðanna, komu nú
út úr tímum. Þeir voru á leið í mat
eða heim í herbergi sín í stúdenta-
görðunum. Þessir stúdentar höfðu
fullkominn rétt til þess að vera þar,
sem þeir voru á þessu augnabliki.
En samt urðu þeir til þess að auka
á ringulreiðina.
Hefðu þjóðvarðliðsmennirnir
ákveðið á þessu úrslitaugnabliki að
snúa aftur til brunarústa Þjálfunar-
miðstöðvarinnar, hefði ekkert getað
heft för þeirra þangað. En það var
augsýnilegt að hinir róttækari stúd-
entanna hefðu elt þá. Því var það
skiljanlegt, að tekin var ákvörðun
um, að þjóðvarðliðsmennirnir
skyldu halda áfram sókninni og
reyna að tryggja sér svæðið fram
undan .Þar var um að ræða opinn
grasvöll, sem notaður var sem æf-
ingavöllur fyrir knattspyrnu, en í
norðausturendanum var tígull fyrir
„baseball“. En það virðist sem eng-
inn þjóðvarðliðsmannanna hafi gert
sér grein fyrir því, að meðfram
endilangri fjarlægari hlið vallarins
varð 6 feta há girðing, en fyrir ofan
hana voru strengdar þrjár lengjur
af gaddavír. Og enn verra var það,
að það var kröpp beygja á girðingu
þessari. til norðurs við enda vallar-
ins. Þetta horn myndaði svo bak-
grunn fyrir baseballtígulinn. Ef lið
væri umkringt þarna í horni vall-
arins, var ekki um neina undan-
komuleið að ræða fyrir það.
Þjóðvarðliðsmennirnir þrömm-
uðu niður eftir austurhlið Teppa-
hæðar og ruddu sér braut í gegnum
mannþyrpinguna. Þeir stönzuðu svo,
þegar þeir áttu eftir ófarin nokkur
fet að girðingunni. Það má heita
furðlegt, að þeir höfðu komið sér
einmitt í þá aðstöðu, að það var
ómögulegt fryir þá að halda sókn-
inni áfram né vera þar kyrrir, held-
ur hlutu þeir að neyðast til að höfra
tilbaka, en stúdentarnir mundu ör-
ugglega skoða það sem ósigur fyrir
þjóðvarðliðið.
Strax og þjóðvarðliðsmennirnir
tóku sér stöðu úti við girðinguna,
dundi grjóthríðin á þeim. Sautján
þeirra héldu, að sveit þeirra hefði
ekki meira táragas,* og því krupu
þeir á annað hnéð og settu sig í skot-
stellingar. Sum vitni álíta, að þá
hafi þjóðvarðliðsmennirnir verið í
lífshættu staddir.
Þegar ég hóf heimildasöfnun til
* Einn þjóðvarðliðsmaðurinn átti enn eft-
ir ónotaðar átta táragassprengjur, en for-
ingjarnir vissu það ekki.