Úrval - 01.07.1971, Qupperneq 116

114
ÚRVAL
var honum sagt: „í þetta skipti
gómuðum við fjóra af ykkur, skepn-
urnar ykkar. í næsta skipti gómum
við fleiri.“ Garðstjóri við einn af
stúdentagörðum háskólans varð
mjög hneykslaður, þegar lögreglu-
þjónn gekk fram hjá honum, teygði
fjóra fingur upp í loftið og hvíslaði:
„Staðan er fjögur mörk.“
Það var erfitt að finna nokkurn
stúdent, sem varð ekki óþægilega
fyrir barðinu á almeningsálitinu á
þennan hátt. En stúdentarnir, sem
urðu fyrir mesta áfallinu, voru samt
þeir, sem heyrðu sína eigin foreldra
segja: „Það hefði átt að drepa þau
öll þarna á hæðinni."
Reynsla einnar ljóshærðrar stúd-
ínu í þessum efnum er dæmigerð
fyrir sameiginlega reynslu stúdent-
anna. Hún var að koma úr tíma á
mánudeginum og á leið til stúdenta-
garðsins, sem hún bjó á, þegar hún
lenti í skothríðinni. Hún lét ekki
lífið, en svo hefði vel getað farið.
Og enginn hefði með rétti getað sagt
við andlát hennar: „Hún hafði eng-
an rétt til þess að vera þarna.“ Hún
er fyrirmyndar nemandi og hafði
fullan rétt til þess að vera þar, sem
hún var stödd ,á leið úr tíma, þegar
hún lenti beint í skothríðinni. Þegar
hún kom heim í Ohiofylki, sem hún
býr í, sögðu foreldrar hennar: „Það
hefði verið betra fyrir Ameríku, ef
allir stúdentarnir á hæðinni hefðu
verið skotnir.“
„Mamma!“ hrópaði hún í mót-
mælaskyni, yfirkomin af undrun.
„Ég var stödd þar. Það var algert
kraftaverk ,að ég hélt lífi. Hvað um
mig?“
„Þú hefðir líka átt það skilið."
Af þeim 400 stúdentum, sem ég
átti viðtal við til undirbúnings þess-
ari bók minni, lýsti að minnsta kosti
fjórðungur yfir því, að þeirra eigin
foreldrar hefðu sagt, að það hefði
verið gott, ef þau hefðu verið skot-
in.
Það var einn þáttur þessarar til-
finningalegu sprengingar meðal al-
mennings, sem hafði einna sterkust
áhrif á mig. Það var hin heiftar-
lega afstaða kvenna. Það voru þær,
sem létu í ljósi óbilgjarnasta and-
stöðu við stúdentana. Og það voru
líka þær, sem lýstu því afdráttar-
laust yfir, að ekkert gott væri til í
fari æskulýðsins.
Sumir álíta, að þessi afstað eigi
rót sína að rekja til raunverulegs
ótta. Oft kom það fyrir, að mæður,
sem voru í verzlunarerindum í mið-
bænum í Kent, þrifu dauðahaldi í
börn sín þeim til verndar, ef hippar
löbbuðu fram hjá þeim. Það var líka
augsýnilegt, að mörgum þeirra
fannst það ógnvænleg reynsla, er
þær gengu fyrir horn og stóðu þá
skyndilega augliti til auglits við
7—8 druslulega kommúnumeðlimi,
karla í landnemabúningi Daniels
Boone og berfættar konur í síðum
og tötralegum kjólum.
En það var einnig um aðra þætti
að ræða. Það gat ekki verið tilviljun,
að svo margar konur minntust af
slíku hatri á ungu stúlkurnar, sem
sáust á ferli í bænum án þess að
klæðast brjóstahöldum. Þetta varð
árátta hjá mörgum konum. Og þar
var augsýnilega um að ræða ósjálf-
ráð viðbrögð við tákni. „Fyrst ég
hef orðið að nota brjóstahöld allt
lífið, hvers vegna getur hún þá ekki