Úrval - 01.07.1971, Side 124

122
ÚRVAL
rækja þýðingarmikið hlutverk í
baráttunni fyrir endalokum þessa
stríðs. Við ættum ekki að hræðast
það að vera barin í hausinn fyrir
málstað andofbeldisstefnunnar.“ Að
minningarathöfninni liðinni héldu
nokkur þúsund stúdentar yfir að
Rorkwellbyggingunni til þess að
horfa á um 200 róttæka stúdenta
hefja mótmælavöku sína við þetta
nýja aðsetur Þj álfunarmiðstöðvar
varaliðs Bandaríkjahers. Hún stóð
yfir í næstum 48 stundir. Og em-
bættismenn skólans leyfð.u að lokum
eldhússtarfsliði í stúdentagörðunum
að senda mat til mótmælenda, sem
var þá óðum að fækka.
Önnur friðsamleg mótmæli, sem
voru þó allt annars eðlis, hófust líka
í síðustu viku. Þeir mótmælendur
voru foreldrar nokkurra fórnardýra
harmleiksins við Kentfylkisháskól-
ans, Arthur Krause í Pittburgh og
frú Elaine Miller í New Yorkborg
bundust samtökum við foreldra
tveggja hinna særðu stúdenta um
að hefja skaðabótamál gegn James
A. Rhodes, fyrrverandi fylkisstjóra
Ohiofylkis, tveim fyrrverandi hátt-
settiun yfirmönnum Þjóðvarðliðs
Ohiofylkis og 36 þjóðvarðliðsmönn-
um. Skaðabæturnar, sem þeir kröfð-
ust, námu samtals 57 milljónum
dollara. Krause sagðist vona, að þótt
ekki yrði um réttarrannsókn alrík-
dómstóls með yfirkviðdómi að ræða,
mundu réttarhöld almennra dóm-
stóla með almennum kviðdómi draga
fram í dagsljósið frekari upplýsing-
ar um skothríðina. „Ung fólk efast
um, að stjórnkerfi okkar sé virkt,“
sagði Krause í skýringarskyni. „Ég
er að reyna að sýna því, að það er
hægt að gera kerfið virkt, jafnvel
þótt það sé um seinan til þess að
gera barninu mínu nokkurt gagn“.
Ég ræði oft um rósir og rósarækt við nágrannakonu mína. Einu
sinni hrósaði ég henni geysilega fyrir blómstrandi klifurrós. Og ég varð
ekki lítið hissa, þegar hún svaraði: ,,Sá góði árangur er nú þér að
þakka .Einu sinni sagðirðu mér, að ættu blóm að geta þrifizt vel, yrði
maður að tala við þau alveg eins og við fólk. 1 fyrrahaust tók ég mig
því til og rabbaði svolítið við hana. Ég sagði: „Sérðu rothauginn þarna?
Ef þú blómstrar ekki í vor, lendirðu einmitt þar góða.“
Frú Ellis M. Peters.
E’inn morguninn vorum við hjónin að horfa á nágrannakonu okkar,
sem var að slá grasflötina sína, þegar hún stýrði sláttuvélinni inn I
garðinn okkar og fór að slá okkar grasflöt. Við fylgdumst með henni
um stund, þangað til við réðum ekki við forvitnina. Eiginmaður minn fór
út og spurði hana: „Hvers vegna ertu að slá flötina okkar?“
„Sko,“ svaraði hún, ,,ég gat ekki skrúfað fyrir hana, svo mér datt
bara í ihug að halda áfram að slé, þangað til hún væri orðin bensínlaus.”
Frú Thomas Veters.