Úrval - 01.03.1975, Blaðsíða 23

TEBOÐIÐ FRÆGA I BOSTON
21
Hutchinson ríkisstjóra, hvort skjóta
mætti málinu til hans úrskurðar,
þegar næsti farmur kæmi, og hvort
þeir mættu endursenda teið án
tollheimtu. Þetta var úrslitastund.
En Hutchinson snerist eindregið
gegn allri málamiðlun. Skattinn
yrði að greiða, fyrr mættu skipin
ekki láta úr höfn. Þannig nálgað-
ist úrslitastundin, með miklum
hraða.
HELFRÓ. Sunnudaginn 28. nóv.
sigldi Dartmouth inn í höfnina, og
lagðist við landfestar við tollvöru-
búð kaupmanna.
Bresk herdeild var þar viðlátin
í hermannaskálum sínum, stór-
skotaliðsfylki nálægt, á Govemors
Island, og rétt fram undan varð-
skýlinu flutu tvö konungleg her-
skip.
Innan tíðar var hringsólað um
með handbjöllur til að kalla fólk
til fundar: „Bræður, vinir, borgar-
ar,“ kvað hvarvetna við. „Versta
plágan, indverska teið, þessi við-
bjóðslega vara, sem hér er flutt á
land, er nú komið í höfnina. Sér-
hver föðurlandsvinur, sem ann
sóma sínum og sinna niðja, er beð-
inn að koma til að veita viðnám
og vinna sigur.“
Nokkrar þúsundir Bostonbúa
þyrptust saman við gömlu fundar-
höllina um mánudagsmorguninn.
Svo sem geta mátti nærri, Veitti
Samuel Adams andspyrnuliðinu
forystu. Engu tei skyldi uppskip-
að, heldur yrði það endursent til
London. Þetta var ófrávíkjanleg
krafa.
Fullyrt var, að Thomas Young,
einn foringjanna, teldi eina leið
færa til að losna við teið, en það
væri að varpa því í sjóinn.
Meðan Dartmouth beið fyrirskip-
ana, þokaðist Eleanor inn í höfn-
ina í Boston 2. desember 1773. Bæði
skipin lögðust við Griffins Wharf,
og var leyfð afferming á öllu nema
teinu. Og 16. desember, eftir að
þriðja skipið, Beaver, var einnig
komið að bryggju, bjuggust menn
sannarlega við nýrri fundarboðun.
Næsta dag yrði helfróin hjá Dart-
mouth: Ef tollurinn yrði ekki borg-
aður, yrði farmurinn, teið, flutt á
land og sett í geymslu.
Eiganda skipsins var nú skipað
að gera síðustu tilraun til að fá
leyfi til að sigla skipinu aftur til
Englands með tefarminn.
Það voru 7000 manns, sem biðu,
þegar skipseigandinn, Francis
Rotch, kom um kvöldið og tilkynnti
lokasvar ríkisstjórans — ákveðna
neitun. Inni í gömlu fundarhöllinni
lýstu kerti og kyndlar skyndilega
upp myrkrið, og reiðiöskur kváðu
við í kring. Sarnuel Adams endur-
nýjaði skipun sína og tilkynnti:
„Þessi fundur gæti bjargað land-
inu, hvorki meira né minna.“
Einhver heyrðist hrópa: „Hver
veit, hvernig te blandast saltvatni?”
Og nú kváðu við hróp úr öllum
áttum:
„Bostonarhöfn verður tekanna í
kvöld.“
„Móhíkanar eru mættir."
Fólkið þusti út, og margir lögðu
leið sína í flýti til hafnarinnar, auð-
sjáanlega fyrirfram ákveðnir.
„Synir frelsisins" höfðu samþykkt
að dulbúa sig sem Móhíkan-Indí-