Úrval - 01.03.1975, Qupperneq 64

62
ÚRVAL
eftir viku og þá skyldi hún fá að
heyra sólarsöguna.
Daginn eftir fékk mamma umslag
áritað til hennar með rithönd pabba.
Inni í því lá fréttamiði, sem sagði
frá sölu á landi — sem fram færi
á ákveðnum degi með hljómsveit
og ókeypis svaladrykk fyrir alla.
Meira stóð þar ekki.
Kvöldið sem pabbi kom heim var
hann sjálfumglaður eins og köttur,
sem nýlega hefur gleypt kanarí-
fugl. Kane og Sawyer hjónin, sem
fundu að óveður lá í loftinu hjá
gestgjöfunum, hurfu fljótt inn í
herbergi sín.
Pabbi hlustaði rólegur, meðan
mamma lét reiðilesturinn dynja á
honum, hve óforskammað það væri
af honum að taka „okkar“ peninga
út úr bankanum, án þess að leita
ráða hjá henni. Þá fyrst sagði hann
henni, að hann hefði keypt jarðar-
skika í nágrenni við háskólann i
Arizona; 100 tunnur af landi til að
segja satt og frómt frá.
„Ég fékk það á góðu verði,“ út-
skýrði pabbi, „á um það bil 4 dali
tunnuna.“
„Fjóra dali tunnuna?“ mamma
greip andann á lofti. Það þýddi, að
hann hafði eytt öllum sparipening-
unum þeirra. „Hvað ætlarðu að gera
við allt þetta land?“
„Lastu ekki fréttamiðann, sem ég
sendi þér?“ spurði pabbi.
„Auðvitað gerði ég það, en ég
skildi ekkert hvað hann átti að
þýða!“
„Það átti nú ekki að vera svo
erfitt, ef þú kynnir á annað borð
að lesa. Ég skipti landinu upp í
litlar spildur. Svo leigði ég sirkus-
tjald, útvegaði blásturshljóðfæra-
leikara, uppboðshaldara og nokkra
vagna. Á þennan hátt lokkaði ég
fjölda fólks þangað úteftir og hélt
uppboð á skikunum. Auk þess fengu
þeir, sem vildu, ókeypis svala-
drykk.“
„Af öllum fáránlegum hugdett-
um, sem þú hefur fengið, er þessi
sú afleitasta. Að nota peningana
okkar í svona vitleysu!" En eftir
að hafa hugsað sig um sagði hún:
„Seldirðu eitthvað af þeim?“
Pabbi kinkaði yfirlætislega kolli.
„Já, nokkur stykki.“ Svo stóð hann
upp og dró gluggatjöldin vandlega
fyrir. Pabbi má eiga það, að hann
hafði lag á að gera augnablik eins
og þessi áhrifamikil.
„Já, já, ég seldi nokkur stykki,"
endurtók hann. Og svo byrjaði hann
að tæma vasa sína: Hann dró hvert
seðlabúntið á fætur öðru upp úr
vösum sínum, þar til borðið var al-
þakið peningabúntum, og augu
mömmu stóðu á stilkum. Síðasta,
sem hann tók upp, var pyngja með
gull- og silfurpeningum.
„Langar þig til að telja þá?“
spurði pabbi. „Þetta eiga að vera
1827 dalir. Hvað finnst þér svo um
mín fáránlegu uppátæki?"
Mamma var svo hlessa að hún
var næstum orðlaus, en þó heppn-
aðist henni að lokum að hvísla:
„Mér finnst þú dásamlegur!"
NOKKRUM DÖGUM SÍÐAR
komu Sawyer hjónin mjög ham-
ingjusöm til mömmu og sögðu
henni, að þau ætluðu að fara dag-
inn eftir. Frú Sawyer var sérstak-