Úrval - 01.03.1975, Qupperneq 74

72
ÚRVAL
þú verður að skilja, að ég vil ekki
hafa Ocky á flækingi hérna.“
„Ocky hefur fengið sér vinnu,“
sagði Della stolt. „Hann hefur leigt
sér herbergi.“
„Alveg ljómandi. Vonandi erum
við þá laus við hann.“
Og svo fór sem fór. Ocky missti
vinnuna — ef hann þá hafði nokk-
urn tíma haft hana — hann þráði
Dellu sína og smeygði sér inn á
herbergið hennar á kvöldin.
Mamma vissi af þessu: „Það er
þessi skammarlegi Ocky enn einu
sinni!“ sagði hún.
„Hvað ertu að skipta þér af
þessu?“ vildi pabbi fá að vita.
„Hann gerir engum mein. Láttu
þér bara líka við hann.“
„Það pirrar mig,“ sagði mamma,
„að sjá þessa vesalings manneskju
slíta sér út fyrir hann, meðan þessi
heimski letingi bíður þess, að hún
stjani við hann.“
Og svo skildu leiðir mömmu og
Dellu einu sinni enn. Della fékk
aðra vinnu, henni var sagt upp
vegna Ockys, hún kom aftur til
okkar, þar til hún fann sér annan
stað — og allan tímann lúskraði
Ocky við eldhúsdyrnar eða þá að
hann smeygði sér inn til hennar á
kvöldin eða hann beið hinum meg-
in á götunni eftir vasapeningum
eða einhverju í svanginn.
Einu sinni spurði mamma hana
hreinskilningslega: „Della, hvers
vegna bindurðu trúss við þennan
haugaletingja?"
„Finnst þér, að ég sé falleg?"
spurði Della.
„Finnst mér — nei, það finnst
mér ekki,“
„Auðvitað finnst þér það ekki,“
sagði hún hvöss. „Vegna þess, að
ég er það ekki. 'Ég er herfileg, göm-
ul fuglahræða og ég veit það! Ég
þarf ekki annað en líta í spegil!
En Ocky elskar mig. Þegar hann
er hjá mér, finnst mér ég verða
yngsta, yndislegasta og fallegasta
konan í heiminum. Þess vegna held
ég mig við hann.“
Þegar mamma sagði pabba frá
þessu, hló hann innilega og sagði:
„Fyrst Ocky getur fengið þessa
gömlu hörmung til að finnast slíkt,
ætti hún að halda áfram að halda
honum uppi. Það er það, sem hún
fær fyrir peningana sína.“
ÞEGAR VIÐ HÖFÐUM enga
stúlku, áttum við börnin að hjálpa
mömmu með húsverkin, en hún var
í stöðugum ótta um að við héld,-
um, að þetta væri vinna, sem væri
fyrir neðan okkar virðingu.
„Menntað fólk getur tekið sér
hvað sem er fyrir hendur," sagði
hún. Mamma hafði líka ýmsa hluti
til að selja, og við gerðumst oft
milliliðir í þeim viðskiptum, af því
að hún greiddi okkur prósentur af
sölunni.
Við innganginn á húsinu var fal-
legur rósarunni. Þegar hann var í
fullum blóma, stönsuðu margir sem
leið áttu framhjá, til að dást að
honum. Ég beið í forstofunni, þar
til einhver stansaði og þá þaut ég
út með skæri í hendinni.
„Rósirnar kosta 25 sent dúsín-
ið,“ sagði ég. Mamma leyfði mér
að eiga 12% sent og 12 % sent fóru
í „rósaumslagið". Auðvitað var
ekki hægt að skipta einu senti, svo