Úrval - 01.03.1975, Page 75

GLAÐVÆRA GISTIHÚSIÐ HENNAR MÖMMU
73
í annaðhvort skipti fékk ég 13 og
hitt skiptið ,,rósaumslagið“.“
Það voru fáir, sem stóðust þetta
tilboð.
Einu sinni höfðum við næstum
því eyðilagt lánsmöguleika fyrir
pabba, þegar við reyndum að selja
óheppilegum manni rósir. Við viss-
um ekki, að gráhærði herramaður-
inn með rostungsskeggið var sjálf-
ur bankastjórinn. Fyrir okkur var
hann bara viðskiptavinur, og við
kölluðum á eftir honum, þar sem
hann ók framhjá í bílnum sínum.
„Viljið þér kaupa rósir?“ hróp-
uðum við. „Ein tylft á 25 sent.“
„Við höfum mikla þörf fyrir pen-
ingana.“ Þetta var viðbót, sem kom
frá Phillip, og hann stældi mál-
róm pabba nákvæmlega.
Oliver litli lagði sitt til málanna;
með gjallandi röddu endurtók hann
uppáhaldsástæðu föður síns:
„Pabbi minn er á hausnum. Við
neyðumst til að selja þær, af því
að pabbi á enga peninga.“
Þegar pabbi kom heim um kvöld-
ið, var hann eyðilagður. „Herra
Fowler sagði, að fjármálastjórn
minni hlyti að vera mjög ábóta-
vant, fyrst börnin mín yrðu að
selja blóm úti á götu.“
„Öll börn selja eitthvað," sagði
mamma hughreystandi, „og mér
þykir ágætt, að hann skyldi ekki
lána þér. Þú ert of skuldugur."
„E'g fékk það nú samt að lokum.
En það var honum þvert um geð.
Af hverju þurfa börnin okkar endi-
lega að vera að selja eitthvað? Af
hverju ekki að gefa þeim vasa-
peninga eins og önnur börn fá?“
„Af því að það er hollt fyrir þau
að vinna sér inn vasapeninga. Þú
seldir sjálfur eitt og annað, þegar
þú varst barn.“
„En ég neyddist til þess. Við
þörfnuðumst peninga.“
„Ef við þörfnumst ekki peninga,
af hverju ertu þá alltaf að taka
lán?“
Við þessu átti pabbi ekkert svar.
ÁRIN KOMU og árin fóru. Það
gerðu gestirnir okkar líka — hundr-
uð og aftur hundruð manna, sem
við kysstum að skilnaði á brautar-
pallinum, en kom svo aftur til að
búa hjá okkur, og sáu okkur krakk-
ana vaxa upp.
Þegar bræður mínir voru giftir,
var ég ein eftir heima. Þeir tveir
eða þrír ungu menn, sem ég varð
ástfangin af, sviku mig og kvænt-
ust öðrum stúlkum.
Mamma reyndi að hughreysta
mig. „Þeir hafa ekki verið hinir
réttu fyrir þig. Þegar sá rétti kem-
ur, veistu það!“
En ég trúði henni ekki og bjóst
við að pipra.
En Amor hafði tekið á sig gervi
fituhlunksins hans hr. Ferrys gamla
í öðru herberginu hjá bílskúrnum.
„Vinur minn kemur í heimsókn
í dag,“ sagði hann við mig. „Hann
skrifar kúrekasögur og hann telur
réttast að hann sjái sig svolítið um
í Vestur-Ameríku. Hann heitir
John Winchcombe-Taylor, englend-
ingur, sem ég var með í stríðinu.
Þú munt kunna að meta hann, það
er ég viss um.“
Ég var ekki sérlega uppnæm. Ég
bjóst við, að hann væri miðaldra
og feitur eins og hr. Ferry. Þess