Úrval - 01.03.1975, Qupperneq 88

86
ÚRVAL
blásturspípan." Ég ýtti örinni inn í
stráið og blés, en banvænt vopnið
haggaðist ekki.
„Tæknilegur galli,“ útskýrði ég.
„Spurning um hlaupvídd. En það,
sem við fáum út úr þessu er, að
örin með fjöðrunum getur ekki far-
ið aftur á bak, vegna þess að fjaðr-
irnar hindra það.“
„Reyndu, pabbi,“ sagði Cathy
hvetjandi. „Sogaðu FAST.“
Ég sogaði fast. Örin flaug ofan í
kok á mér.
Niðurstaða: Reyndu aldrei að
sýna svörin í verki.
„Hvaðan koma börnin?“ Þessi
gamla lumma lendir oftast á manni,
þegar maður hefur annaðhvort
prestinn í heimsókn eða gamla ætt-
ingja. Börn eru alltaf hárnákvæm,
þegar þau velja tilheyrendur, til
að hafa sem mesta ánægju af því,
sem þau eru að gera. Þegar prest-
urinn er viðstaddur, er málið ein-
falt: „Við skulum vita hvað prest-
urinn segir um það.“ Hann stend-
ur venjulega ekki klumsa um það,
hvaðan fólk kemur eða hvert það
fer. í seinna tilfellinu mæli ég með
einhverju á borð við: „Úr töskunni
hennar Agötu frænku," sem leiðir
til þess, að Agáta frænka skiptir í
flýti um umræðuefni, en þar að
auki getur þetta oft og tíðum verið
sæmilega trúverðugur möguleiki
frá sjónarmiði barnanna.
Stundum geta þau að sjálfsögðu
gripið mann einan, og þegar bað
gerist, er best að láta ekkert korna
sér á óvart. Kvöld nokkurt var ég
í friði og ró að rífa niður belg-
baunir fyrir kvöldmatinn. „Pabbi,“
byrjaði Cathy, „hvaðan koma . . .“
og svo framvegis. Ég gerði mér
undir eins ljóst, að ég hafði af-
bragðs kennslutæki í höndunum
og sagði: „Þessi belgur hér er strák-
ur og hann hittir þessa ungu belg-
stelppu hérna. . . . þau giftast... .“
„Hvað heitir hann?“
„Sam, og hún heitir Patricia. Þau
giftast og allt, og bingó!“ Ég svipti
opnum kviðnum á Patriciu og í ljós
komu grænir sexburar — „hér eru
börnin, vaxandi í maganum á henni
eins og þú sérð.“
Enn þann dag í dag neitar Cathy
að éta belgbaunir!
Annars hef ég fundið, að besta
svarið við þessari spurningu er
hreint og undanbragðalaust: „Farðu
og spurðu mömmu þína.“
„Myndi heimurinn bráðna ef
hann væri búinn til úr rjómaís?“
Dæmigerð spurning vísindalegs
eðlis. Auðvitað er tilgangslaust að
svara: „Jörðin er EKKI gerð úr
rjómaís." Vegna þess að barnið get-
ur þá haldið áfram: „En EF hún
væri það?“ — til heimsendis og
heldur lengur. Nei, eina leiðin til
að ráða fram úr þessum „ef“ spurn-
ingum, er að ganga út frá þeim for-
sendum sem fram eru settar og
svara í sama dúr: „Já, hún myndi
bráðna.“
„Hvert myndi hún þá leka?“
„Til Suður-Ameríku."
Það sem mestu máli skiptir, er
að láta ekki standa á svörunum.
Því það er eins víst og að tvisvar
tveir eru fjórir, að spurningarnar
halda áfram að koma.
„Geturðu skolað á þér hálsinn
með munninn lokaðan?" (Rétt
svar: Nei). „Myndirðu brjóta á þér