Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 13

rúim var autt í baðstofunni, var mér því holað niður hjá Sigurði
gamla, en mitt rúm ætlað piltunum tveimur, sem enn voru ó-
komnir.
Ljósið var ekki slökkt, þó gengið væri til náða, það átti að loga,
þangað til allir væru komnir. Man ég glöggt, að barnshug mínum
var órótt, þótt allt væri orðið hljótt inni, vegna óvissunnar um
ferðamennina tvo. Ég hjúfraði mig svo upp að breiðu brjósti
frænda míns gamla, vakan hvarf mér, og svefninn tók mig í
arma sína.
Ekki veit ég, hve lengi ég hafði sofið, er ég vaknaði við það,
að baðstofuhurðinni var hrundið upp, og Guðjón kom upp á
loftið. En hann var einn. Hann sagðist hafa farið austur á fjöru,
þangað sem sandvatnið féll í sjó. Þar óð hann yfir það, en fann
enga menn. Hann kallaði hástöfum, en fékk ekkert svar, svo ugg-
laust var, að piltarnir voru þar hvergi nálægt. Þetta þóttu ískyggi-
legar fréttir. Hvað hafði orðið um piitana? Gat verið, að þeir
hefðu lagt í vatnið og farið sér að voða? Um það var eitthvað
talað, en enginn gat svarað þessum spurningum. f þessum svifum
snaraði Jón sér fram úr rúminu og settist á rúmstokkinn. Hann
hét á Guðjón að koma með sér austur á fjörur, því í þessari
óvissu gæti hann ekki verið stundinni lengur. Svo beiddi hann
móður mína að lána sér sokka og buxur. Var stundum talað um
það síðar, hve hetjulegur Jón var á þessari stundu, svo örþreyttur
sem hann var, þegar hann kom um kvöldið. En Þorvarður, sem
var viðkvæmur maður, gat naumast mælt án klökkva, hefur
eflaust talið, að tvísýnt væri, bvernig þessu ferðalagi lyktaði, dag-
ar félaga hans ef til vill þegar taldir. Að stundarkorni liðnu
lögðu Guðjón og Jón af stað, og aftur varð allt hljótt í bað-
stofunni. Mun þó engum hafa orðið svefnsaint. Þannig leið rúm-
lega ein klukkustund, að ekkert rauf kyrrðina inni nema norðan-
vindurinn, sem lék um baðstofuþekjuna og fór vaxandi, eftir því
sem leið á nóttina. Allt í einu dundu þung högg á bæjardyrUnum.
Ég heyrði einhvern segja: „Hver getur verið að berja? Ekki getur
það verið Jón eða Guðjón, þeir hefðu komið inn án þess að
knýja á dyrnar“. Móðir mín reis fljótt upp til að opna bæinn. Að
vörmu spori kom hún aftur og með henni báðir útversmennirnir
Goðasteinn
ii