Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 16

göngumenn þreyttír og hraktir og stunditm særðir á fótum eftir
sand, sem smaug gegnum sokkana og frosna skó. Það var talsvert
starf að hirða sokka og skó, ef margir menn komu saman, 6-8
í hóp, sem ekki var ótítt. Sjálfsagt var að þvo og þurrka sokkana,
svo að menn gætu farið í þurrt að morgni. Það var þó ekki
auðvelt, meðan ekki var til annað eldstæði á bænum en einar
hlóðir. Bezta ráðið var að vinda sokkana upp úr heitu vatni og
leggja þá svo milli undirsængur og rekkjuvoðar í rúmunum. Þeir
þornuðu þá næturlangt af ylnum frá fólkinu. Þetta breyttist, þegar
kolaeldavél var fengin skömmu eftir aldamótin. Plögg voru þá
þurrkuð á reykrörinu og vélinni sjálfri.
Ég held, að það hafi þótt sjálfsagt að taka svo vel á móti
útversmönnunum sem hægt var. Það var erfið ganga að fara um
hávetur af austursveitum hér í sýslu og vestur á Reykjanes, troða
snjó, vaða vötn og bera þungar byrðar. Vermcnnirnir þörfnuðust
þess að fá góðar viðtökur á gististöðum. Nú gengur enginn þessa
leið, þótt farið sé til sjávar. í dag setjast menn inn í lokaða vagna,
upphitaða og þægilega, og vagnarnir renna með flughraða á einum
degi þá vegalengd, sem gangandi menn fóru á heilli viku. Þessi
mikli munur á ferðalögum, nú og áður, er eitt af mörgu, sem
nútímamönnum hefur gefizt til að gera lífið léttara og lífsbar-
áttuna hægari en áður var.
14
Goðasteinn