Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 33

Fyrr en varði, kom að því, að við Ólafur urðum að yfirgefa
París, þessa fögru borg sögunnar og gleðinnar. Skotsilfur gekk til
þurrðar, og einnig höfðum við ákveðið að stanza fáeina daga í
Lundúnum á heimleiðinni. Það var ekki um annað að ræða en
leggja af stað. Við sátum við glugga í áætlunarbílnum á leiðinni
út á flugvöllinn og horfðum með nokkrum söknuði og trega á það,
sem fyrir augu bar. Það var undurfagur morgunn, bjartur og hlýr,
eins og allir dagar okkar í París höfðu verið. Við sáum Sigur-
bcgann, Champs-Elysées með allri sinni bílamergð, hvelfingu
Invalídakirkjunnar, turna Notre-Dame, brýrnar á Signu og Eiffel-
turninn. Hann gnæfir hátt yfir aðrar byggingar í borginni, grannur
og spengilegur. En einnig hann leið hjá og hvarf eins og annað.
Brátt lá borgin að baki. Við töluðum fátt. Það var eins og við
værum að kveðja góða kunningja, sem við mundum ekki sjá aftur
í bráð. Dvölin í París hafði verið sérlega ánægjuleg í alla staði.
Nú var hún á enda.
Á ný stigum við upp í flugvél og lögðum af stað, og nú á leið
heim. Og það, að koma heim aftur, er, þegar alls er gætt, mesta
tilhlökkunarefni hverrar ferðar.
I

Goðasteinn