Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 49

greip mig geigur að ráði, ég fór á svig við hrútinn, gekk aftur á
bak að eldhúsdyrunum, seildist eftir spýtunum inn á hlóðarnar og
hafði ekki augun af skepnunni. Fór ég að engu óðslega, lokaði
húsinu vandlega og ætlaði síðan að huga að markinu á hrútnum.
Kallaði ég til hans vorkunnsamlega: „Aumingja hrúturinn minn“
og færði mig nær honum. Allt í einu var ég gripin óþægilegum
grun, þótti furðu gegna um það, hvað kindin var spök. Setti ég
þá uppkveikjuna í svuntu mína og festi hana upp. Að því búnu
klappaði ég saman iófunum og blístraði hvellt. Við það tók
skepnan heldur viðbragð. Þarna voru þrjú gulrófnades, blaut mjög
eftir votviðrið. Hrúturinn þaut þvert yfir desin, og slamsaði mikið
í honum á hlaupunum. Ég hljóp í öfuga átt, til bæjar, og kvað við
hátt, er ég skellti dráttarhurðinni í ganginum á eftir mér. Lét ég
þess þegar getið, hvað fyrir mig hafði komið, ætlaði, að allt væri
með felldu, og sagði, að spor myndu sanna mál mitt, því það
hefði slamsað svo mikið í drullunni.
Sýslumaðurinn heyrði hávaðann í mér, kom fram og sagði:
„Hver andskotinn gengur á? Ertu alveg að verða vitlaus, barn?“
Ég endurtók frásögn mína, sagði, að fullorðnu hrútarnir væru
komnir heim, einn hefði orðið á vegi mínum, líklega helzt hann
Kársstaða-hrússi. Hann var frá Kársstöðum í Landbroti og bar
af öllum hrútunum.
Sýslumaður bað þá Bensa að fara út og huga að hrútunum.
Hann gerði svo og kom inn jafnnær. Engin ummerki eftir sauð-
kind sáust þá eða seinna, þar sem ég hafði vísað til. Stefán
Þorvaldsson kom heim að Klaustri daginn eftir og kunni ekki
að segja frá neinu hrútahvarfi. Hrútarnir höfðu verið byrgðir í
húsi um nóttina.
Hrúturinn minn var því óráðin gáta. Það var helzt Sigurður
gamli, heimamaður á Klaustri, sem lét mig ráða í það, að ég
hefði farið með rétt mál. Hann átti von á einhverju svipuðu og
sagði, að það sæist í allra kvikinda líki.
Ég var minnt á þennan atburð langt fram eftir vetrinum,
einkum þegar tunglið bar sæmilega birtu. Sýslumaður giotti þá
stundum meiniega og sagði: „Nú er hrútaskyggnið gott, Geirlaug“.
Sögn Geirlaugar Filippusdóttur frá Kálfafellskoti.
Godasteinn
47