Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 11

sólskin hafði verið um daginn. Páll var gegndrepa. Var nú brugð-
ist fljótt við að hita kaffi og ylja Páli, og gre.ip ég lausa fjöl úr
rúmbotni mínum og braut hana í uppkveikju, því skortur var
þar á þá stundina.
Páll var hress þó væri hann búinn að ganga með viðarhesta sína
sunnan af Fellsmýri, fjögra tíma lestagang. Páll miðlaði okkur af
fróðleik sínum, því hann var víðlesinn. Hann var uppalinn á
Fagurhólsmýri hjá móðursystur sinni og Ara Hálfdanarsyni, sem
var þjóðkunnur maður. Blöð og bækur voru ekki af skornum
skammti hjá Ara en nóg að vinna og mikil regla við öll störf á
því stóra heimili. Ari gegnd.i mörgum trúnaðarstörfum og Þorlákur
Þoriáksson, uppalinn á Hofi í Öræfum, sagði að Öræfingar hefðu
Ara fyrir sinn guð.
Allt var nýtt, sem notast gat og fólki varð gott af. Þá var ekki
hent nýbornum kálfum fyrir hunda og hrafna cins og síðar varð
siður hjá sumum að sagt er. Nú mun þó svo komið hjá flestum að
nýfæddum kálfum er yfirleitt ekki slátrað heldur eru þeir aldir
til slátrunar og innleggs.
Þegar fyrsta kýr bar hjá móður minni eða nábúakonu hennar,
Guðrúnu Flallsdóttur, þá gáfu þær hvor annari hálfan kálfinn.
Kálfskjötið þótti sá fínasti og hollasti kjötmatur. Kálfarnir voru
iátnir lifa í þrjá daga til þess að broddurinn yrði að drafla í
iðrinu, sem var blásið upp og notað tii skyrgerðar. Það var þurrkað
upp í eldhúsrjáfri, síðar látið í kyrnu með saltvatni.
Allt var notað af kálfunum, haus og lappir, jafnvel garnir, sem
voru ristar, skafnar og þvegnar, vafðar í Bagga og settar í sýru.
Úr blóðinu var gerður blóðgrautur, bættur með rjóma eða smjöri.
Eftir að ég kom að Uppsölum, kom í heimsókn maður fæddur í
Þingeyjarsýslu. Svo stóð á að Jón mágur minn var að borða blóð-
graut úr aski sínum, sem tók 4 merkur. Maðurinn spurði, hvað
hann væri að borða. Jón sagði honum og spurði, hvort hann vildi
smakka. Það var þegið. Jón sótti spón handa manninum og þeir
kláruðu úr askinum og maðurinn sagði: „Þetta er barasta sá besti
grautur, sem ég hef smakkað.“
Heiðargrös voru mikið notuð, soðin í rauðseyddri mjóik, einnig
Goðasteinn
9