Goðasteinn - 01.06.1986, Blaðsíða 32

setja kýrnar út á jörðina, Jón minn”. Greiðvikni sem ekki horfði til
launa stóð djúpum rótum í fólkinu frá gamalli tíð.
Jón og Guðrún náðu saman reytingsheyskap um sumarið en sinu-
borinn var hann. Sláttutækin voru orf og hrífa. Mesta furða var hve
vel gekk að fóðra fénaðinn um veturinn. Jón leysti kýrnar úr fjósi
til vatns þegar veður leyfði. Vestur hjá Blank var upphlaðin aflöng
torfþró til brynningar, arfur frá fyrri búendum. í hana bar Jón vatn
úr brunninum.
Um vorið kom Lauga í Seli í heimsókn, glöð og hress að vanda.
Hún gekk í húsin með Jóni og Guðrúnu og leit á fénaðarhöldin.
Henni þótti kýrnar hafa gengið vel fram á sinufrugginu. Svo lá
leiðin að Blank og Lauga sá brynningarþró kúnna. Þá varð henni
að orði við Jón: „Nú, mig furðar ekki á því þó kýrnar séu vel
fóðraðar úr því þú vatnaðir þeim úr honum Blank.”
Jóni var sagt að aldrei mætti byrgja Blank og myndi þá búskap
á Söndum vel vegna og öllum fénaði skyldi óhætt fyrir brunninum
óbyrgðum.
Jón Einarsson bóndi á Núpi gaf Sandahjónum fallega, gráa
gimbur i byrjun búskapar. Vorið eftir, um sauðburðinn, gekk hún
með gráu lambi. Þá komu Jón og Auðbjörg á Núpi í heimsókn og
var setið inni og spjallað eins og gerist og gengur við vinafundi. Allt
í einu kvað sár kindarjarmur við út frá bænum og farið að líta eftir
lambfénu. Þá stóð Grána Jónsnautur hjá Blank, en í honum flaut
lambið hennar steindautt. Þá sagði Jón við Blank: „Nú hefur þú
brugðist mér og þess skaltu gjalda”. Hann refti svo yfir brunninn
og síðar var hann moldfylltur. Jón fullyrðir að steinn eða hella hafi
verið í brunnbotni.
30
Goðasteinn