Goðasteinn - 01.06.1986, Blaðsíða 57

Þuríður Pálsdóttir, Herjólfsstöðum:
Einn dagur úr ævi minni
Það er 12. október 1918. Klukkan er tæpt 6 að morgni. Ég vakna
við það, að þeir eru farnir að tala saman synir mínir, sem eru 5, sá
elsti á sjötta ári (leiðrétt: á sjöunda ári), sá yngsti á öðru ári. Sumir
vilja klæða sig, sumir biðja um pelann sinn, og svo er spurt, hvort
pabbi sé kominn úr Vík. (Hann fór með 2 afsláttarhesta til Vikur
og ætlaði að senda kjötið til Vestmannaeyja).
Klukkan rúmt 7 eru flestir komnir á fætur og farnir til vinnu
sinnar. Karlmenn 3, Bjarni bróðir minn, Magnús Sigurbergsson frá
Háu-Kotey í Meðallandi. Hann var milli fermingar og tvítugs.
Sigurður Sigurðsson frá Lágu-Kotey, 14 eða 15 ára. Þeir fóru að
keyra út sumarmykju úr haughúsinu. Stúlkurnar voru þrjár, (leið-
rétt: tvær) allt systur frá Háu-Kotey. Ein fór í fjósið að mjólka og
láta út kýrnar. Ein fór að fást við eldhúsverkin, sú þriðja að hjálpa
mér að klæða það, sem óklætt var af bræðrunum og búa um rúmin.
Það lá vel á öllum þennan morgun. Veðrið dásamlegt og við að
sjá fyrir endann á að ganga frá slátri úr um hundrað fjár, mest
lömbum.
Upp úr hádegi fórum við að taka eftir óvanalega miklum
skruggum, sem alltaf ágerðust. Töldu víst allir, að þetta væru svona
stórkostlegar skruggur. Þegar mér fannst keyra fram úr um lætin,
fór ég út til Bjarna og fór að tala um, hvað þetta væru óvanaleg læti.
Segir hann þá, að þetta séu bara svona stórkostlegar skruggur.
Fór ég svo inn í eldhús og hélt áfram við það, sem ég var að gera.
Þeir voru að moka í síðasta vagninn og tæma hann. Fóru svo með
hestinn og vagninn í lygnuvik í fljótinu austan við túnið, til þess að
þvo mykjuna úr vagnkassanum og sleppa hestinum.
Goðasteinn
55