Goðasteinn - 01.06.1986, Blaðsíða 29

Gunnar á Söndum
Já, hug og dug þurfti til að fleyta fram lífinu i Sandhólma og
margir bændanna áttu þá kosti í góðu lagi. Mér er í minni frá æsku-
árum Gunnar Sigurðsson, huggóður Hornfirðingur sem bjó
næstum óslitið frá 1915 til 1943 á þremur Sandhólmabýlum, einu
á fætur öðru og bjargaðist vel. Kona hans, Guðbjörg Kristjáns-
dóttir var Þingeyingur, fögur kona, fínleg og hæversk, húsi sínu í
öllu til heilla og hugbótar. Gunnar var dugmikill bóndi og vel viti
borinn, örlyndur og tilfinninganæmur, ákafamaður í stjórnmálum,
mikill Jónasarsinni, eins og sagt var í þann tíð. Oft lét hann vel til
sín taka á þingmálafundum í gamla skólahúsinu á Skála og síðar
á Heimalandi. Hann var kirkjurækinn, sótti kirkju af andlegri
þörf, það fór ekki milli mála, og söng við raust í kór Dalskirkju en
skar sig aðeins úr í söngnum.
Það var venja Gunnars við heyskap að saxa hálfþurrt hey í
múgum í föng og láta blása undir föngin er aðrir sættu reipalaust
og breiddu síðar úr sæti. Þá var almenn venja að halda hvíldardag-
inn heilagan. Einu sinni brá Gunnar þó venju á sunnudegi um rosa-
slátt, notaði heyþerri á Sandamýri er aðrir fóru til kirkju. Þá orti
Magnús Knútur Sigurðsson í Seljalandsseli, léttur í máli og kveð-
skapurinn löngum tekinn með fyrirvara:
Ég skrapp ei til kirkju,
ég skemmdi ei söng,
ég skalf ei af óttanum synda.
í mýrinni átti ég margdrepin föng
sem meiri var þörf á að binda.
Helgi Jónasson í Seljalandsseli sagði mér að ekki hefði þeim
nágrönnum, honum og Gunnari, alltaf sýnst það sama um hlutina
og gat slegið í smáskærur en sólin gekk sjaldnast undir yfir
ágreiningi þeirra. Einu sinni áttu þeir slíka sennu og skildu út frá
henni. Daginn eftir var Helgi við fjárhús sín og sá til ferða Gunnars
á leið til húsanna. „Nú ætlar hann að halda áfram þar sem endað
var í gær”, hugsaði Helgi, „og ekki skal ég slá undan”. En brátt
seildist hönd nágrannans inn um fjárhúsdyrnar og rödd sagði: „Er
Goðasteinn
27