Úrval - 01.05.1977, Qupperneq 73

71
sem svarar því að hverjum skóla á
landinu væri ætlaður einn kennari á
öld.
Sjálfur hefí ég lagst svo lágt (en án
árangurs) að reyna að tæla til mín
smíðakennara úr öðrum skólum þó
ég vissi að þeir stæðu þá uppi án slíks
manns.
Oftast hefur þó tekist að „manna’ ’
smíðastofuna og aðeins einu sinni
orðið að grípa til þess ráðs að ráða
mann, sem ég vissi það eitt um, að
hann var skolli góður til að reka
nagla, en gat alls ekki kennt börnum
— Auðvitað varð svo uppskeran eins
og til var sáð.
Einhver bókabéusinn kann að
segja, að hér sé bara rætt um
aukafög.
Hvað er aukafag? Hvenær og
hvernig á nemandinn að nota það
sem hann lærir í skóla?
Er ekki alveg eins gott að kunna að
stoppa í sokkinn sinn eins og að vita
um afrek þeirra Rómúlusar og
Remusar? Er nokkuð verra veganesti
út í lífið að geta haldið á hamri og
sög en vera viss um hvort það var
Hinrik 8. eða Ignatius af Loyola sem
átti 6 konur?
í 50. gr. grunnskólalaganna segir:
,,Börn, sem talin eru víkja svo frá
eðlilegum þroskaferli, að þau fái ekki
notið venjulegrar kennslu í einni eða
fleiri námsgreinum, eiga rétt á
sérkennsiu við sitt hæfi.” Og síðar í
sömu grein segir að. sérmenntaðir
kennarar skuli annast þessa kennslu.
— Gunnar Markússon —
Sinna allir grunnskólar landsins
þessari lagaskyldu?
Svar við þeirri spurningu gæti
orðið á þá leið, að ekki væri hægt að
búast við, að tæplega þriggja ára
gömul lög væru farin að virka um allt
land — hér sé bara um bráðabirgða-
ástand að ræða.
Rétt er nú það, en ef ég man rétt
var ákveðið í fræðslulögunum frá
1907, að í hverju skólahéraði skyldi
vera fastur heimangöngu eða heima-
vistarskóli. Farkennsla var víst heim-
iluð til bráðabírgða, meðan verið
væri að byggja upp fasta skóla. Því 70
ára bráðabirgðaástandi er enn ekki að
fullu lokið.
f fréttabréfí frá menntamálaráðu-
neytinu frá 20. des. s.I. segir, að nú í
vetur kenni 2.336 manns a grunn-