Úrval - 01.11.1977, Blaðsíða 113

ÁRLANGUR DAGUR
111
Hornsundstindur, hann var um
stund eins og skugga móti fölblárri
skímu.
Það var svo langt síðan hann sá
síðast fjöllin handan fjarðarins að það
var næstum eins og hann myndi ekki
lengur eftir þeim. En fjöllin voru
raunveruleg. Hann hafði séð þau.
Löng nóttin var senn á enda.
DÖGUN
Snemma í febrúar var Ivar veður-
tepptur í fjóra daga í Aðalkofanum.
Einhvers staðar, hátt uppi yfir ísnum
og snjónum, var morgunskíman að
roða himininn, en hann gat ekki séð
handa sinna skil. Hann reyndi að
segja sér að það skipti ekki máli. Fyrr
eða síðar myndu skýin feykjast frá og
þegar þar kæmi myndi hann sjá
sólina. En fyrirlestar hans fyrir sjálfan
sig voru árangurslausir; á morgun var
dögun, og hann brann af löngun að
sjá sólina.
Hann vaknaði eftir fárra stunda
svefn og lá kyrr og velti því fyrir sér
hvers vegna hann hefði vaknað. Svo
rann það upp fyfir honum að það var
nærri komið logn. Hann sofnaði
aftur og fann að dagur dögunarinnar
yrði kyrr og kaldur og heiðskýr.
Hann tók sér góðan tíma til að
borða ærlegan morgunverð, því hann
vissi að hann myndi ekki koma heim
fyrr en seint. Meðan hann át horfði
hann út um gluggann. Uppi yfir
snjónum glitruðu stjörnur á djúp-
svörtum himni.
Hann beindi skíðum sínum fyrst
þangað sem gildrurnar hans voru
næst sjó. Naika beið í hæfilegri
fjarlægð meðan hann gróf upp
gildrurnar sem stormurinn hafði fellt
og hulið og beitti þær upp á nýtt.
Hann fann enga refi. Þegar ein
gildran varfrágengin upp á nýtt, hélt
hann áfram til þeirrar næstu.
Klukkan var tíu.
Hann stefndi með háttbundnum
hreyfingum til Refadals. Hann vissi að
það var áríðandi að opna allar
gildrurnar sem fyrst, því refirnir voru
hungraðir á kreiki eftir storminn. En
hann fór sér þó sífellt hægar og leit
oft til austurs.
Ellefu.
Hann hélt upp eftir öxl fjallsins
austur af Refadal eins hátt og hann
komst á skíðum, stansaði þar og
horfði austur. Dögunin hafði hafist
meðan hann sótti á brattann. Hann
fylgdist með meðan fjallstindurinn
uppi yfir honum varð að skírri, svartri
línu móti skýlausum, blýgráum
himninum.
Hann losaði af sér skíðin og tók að
klifra. Rétt fyrir hádegið náði hann
upp á auðnarlegan og vindbarinn
tindinn. Hann settist hljóðlega á
stein og horfði austur. Uppi var
himininn eins og grátt satínhvolf.
Fölblá glóð kom í ljós, dýpkaði og
styrktist. Fjöllin urðu mjúksvört bákn
með krúnur úr breytilegum pastel-
litum slæðum. Hæstu tindarnir
purpurarauðir, síðan skærrauðir, loks
gullnir. Birtan rann ofan í gilin með
þögulu litaflóði.