Úrval - 01.02.1981, Blaðsíða 11

ÉG ER ÁNÆGÐ MED FERTUGSALDURINN
9
veröldinni gat hafa staðið á því að það
fauk í mig — samviskubitið var miklu
verra en reiðikastið. Með aldrinum
hef ég fengið hemla: það er satt að í
rauninni er ég jafnilla lynt og fyrr, en
einhvern veginn er það orðið svo að
ég virðist alveg geta haft hemil á því
hvort ég æpi eða ekki.
Ég held að ég hafi ekki sagt: ,,Ég
hata,” í nokkrar vikur (að minnsta
kosti klukkustundir); því það eru í
rauninni fáir hlutir sem ég hata. Þetta
hefur ekki gert mig hugmyndasnauða
eða orðleiða, heldur gefíð mér ný
atriði til umræðna. Ég drekki ekki
öllu með afdráttarlausu hatri, ég get
hlustað á röksemdir frá öndverðum
meiði — og stundum hef ég skipt um
skoðun.
Ég er sterk og frjáls vegna þess að
ég hef sannreynt að þá má forða frá
slysum. Það voru til hlutir sem ég hélt
að ómögulegt væri að lifa af, en
nú hafa þeir dunio yfir, ef ekki sjálfa
mig þá vini og ættingja. Ég hef séð
furðuleg örlög í verki. Eiginmenn
hafa verið drepnir, börn fædd
vansköpuð, konur yfirgefnar, börn
bækluð af slysum, heimili brennd til
grunna — ég hef litast um og hlustað
og grátið og hugsað að þetta væri of
mikið fyrir nokkra manneskju að
þola, og svo hef ég orðið undrandi
yfir að sjá hvernig ný hamingja átti á
vissan hátt rætur sínar að rekja til
hörmunganna. Það eru hörmungar
allt í kringum okkur og þegar ég hef
eitthvað til að kvíða fyrir, kvíði ég
minna fyrir en áður.
Lítil börn ollu mér áhyggjum og
gerðu mig þreytta — öll þessi ár af
þreytandi kröfum — og nú eru góðu
tímarnir upp mnnir. Ég sit við matar-
borðið í faðmi fjölskyldunnar og við
ræðum daginn og veginn í stað þess
að vera yfirdómari seint og snemma.
Ég uppgötva mér til sannrar
ánægju að húsið verður mannlaust í
fulla sjö tíma og að klukkan fjögur
ætla ég í heimsókn. Það er ánægju-
legt að börnin mín skuli vera orðin
vinir mínir, eftir að hafa haldið aftur
af ábyrgðartilfinningu sinni allan
þennan tíma — þetta voru þá ekki
mistök eftir allt.
Mér fellur vel sú góða yfirsýn sem
miður aldur gefur manni yfir aðra
aldurshópa — unglingarnir skilja
ekki þá gömlu og þeir gömlu skilja
ekki unglingana til hlítar, en sá sem
er miðaldra er í snertingu við hvort
tveggja. Mér finnst spennandi að vera
í þessari aðstöðu.
En hver getur glaðst yfir
hrukkunum sem við blasa er hann
lítur í spegilinn og eru fylgifiskur hins
miðja aldurs? Þetta atriði er sennilega
eitt af þeim erfiðustu sem maður
verður að sætta sig við — en það
verður aðeins erfitt ef þú ert fordóma-
full. Fyrir mig og milljónir annarra er
tap æskufegurðar ekkert til að vera
leiður yfir. í fyrsta lagi var hún aldrei
til staðar.
Það sem meira er, þegar þú ert
miðaldra þarf enginn að segja þér að
fegurðin ein sé allt — líttu í kringum
þig og þú sérð að þannig er það. Þú