Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 10

aura sinna tal, hefði nýskeð
keypt sumarbústað — skammt
frá borginni — sem hann hefði
lengi haft augastað á. Þar hafði
ég fundið ágæta bráð, til að sjá
minni vesælu líftóru farborða
nokkurn tíma. Ég málaði þegar
sumarbústaðinn og umhverfið,
og áður en litirnir voru þurrir á
striganum bauð ég útgerðar-
manninum málverkið. Nýja-
brum staðarins og gleðin yfir
húsakaupunum virtust enn
Ijóma í augum útgerðarmanns-
ins. Þetta var hin gamla við-
skiptaþekking — að grípa tæki-
færið á réttum tíma. Hann beit
lika þegar á agnið eins og fávís
marhnútur. Ég sá aðeins eftir
því, að ég skyldi ekki hafa sett
upp helmingi meira, því að ég
átti enn eftir að fá málverkið
greitt.
Og nú, vegna peningavand-
ræðanna og þrátt fyrir rigning-
una og óveðrið, hafði ég farið
heim til hans, til að fá málverk-
ið greitt. Hann var ekki heima.
— Kæmi í fyrsta lagi heirn
klukkan hálf níu.
Klukkan var átta.
Ég hélt áfram göngu minni í
rigningunni.
Rétt fyrir klukkan níu hringdi
ég aftur dyrabjöllunni í húsi
hans.
Jú, hann var kominn heim og
birtist mér í eigin persónu.
— Því miður gat hann ekki
verið að snúast í þessu núna.
Það voru gestir hjá honum.
Gæti ég ekki komið í skrifstof-
una á morgun?
— Jú, mikil ósköp, ég hélt nú
það. Ég bað hann mjög að af-
saka ónæðið, sem ég hefði bak-
að honum. Ég hefði sem sé að-
eins litið svona inn, af því einu,
að ég hefði átt leið fram hjá
húsinu, laug ég umsvifalaust,
hneigði mig auðmjúkur og
reyndi að láta á engu bera.
— Agætt, sagði hann og bauð
mér vindil.
Svo stóð ég aftur út á göt-
unni, næstum gegndrepa, jafn
fátækur og áður, en með vindil
í munninum eins og ,,fínn“ mað--
ur. Ég hló með sjálfum mér.
Þetta minnti allt á harm-
glettna sonnettu um napurleika
lífsins.
Hvaða tilgang hafði- annars
þetta bitra og raunalega mann-
líf?
Á þessari stundu fannst mér
lífið áþekkt lélegum skopleik,
sem þrátt fyrir allt missti al-
8