Nýir pennar - 15.04.1947, Síða 11

gjörlega marks, vegna þess að
eftir allt var hann of hátíðlegur.
Já, þetta voru erfiðir tímar,
um það þýddi svo sem ekki að
vera að fárast. En átti ég ekki
heilar fimm krónur í vasanum?
Ég mátti skammast mín fyrir að
vera að kvarta. Hafði mér ekki
stundum, þegar ég var næstum
því búinn að gleyma því hvern-
ig peningar litu út, fundizt ég
gæti notið allra lystisemda
heimsins, ef ég aðeins ætti fá-
einar krónur?
Mér var hrollkalt.
Það var vissulega þægileg til-
finning að eiga peninga fyrir
rjúkandi heitu kaffi, og geta
setzt inn í notalegan hita, í
mjúkt og þægilegt sæti, hlustað
á hljómlist og notið þess að vita
af óveðrinu úti.
Lífið gat vissulega verið dá-
samlegt!
Ég mjakaði mér inn um
hringekjudyr aðalhótelsins í
yiiðbænum. Ég klæddi mig úr
frakkanum í fatageymslunni,
fékk stúlkunni rennblautan
frakkann og hattinn og gekk því
næst inn í snyrtiherbergið Mér
veitti Sannarlega ekki af að laga
mig eitthvað til. Ég var í sann-
Þetta er saga frá þeim
tíma, er fimm krónur voru
miklir peningar, gátu
jafnvel verið aleiga
manns. En jafnvel þá
gátu þær runnið eigand-
anum úr greipum á skjót-
an — og herfilegan hátt,
þegar sízt skyldi.
leika sem hundur dreginn af
sundi.
1 snyrtiherberginu var enginn
nema umsjónarmaðurinn, er
stóð við snyrtiborðið, í hvítum
jakka, hátíðlegur og auðsveipur
á svip, tilbúinn að vera gestum
hjálplegur ef með þyrfti.
— Þetta er nú meira veðrið,
sagði ég til að segja eitthvað.
— Já, það er slæmt — líka
fátt um gesti í kvöld, sagði um-
sjónarmaðurinn tómlátlega.
Ég þurrkaði framan úr mér
rigninguna, hagræddi á mér
hálsbindinu fyrir framan spegil-
inn og greiddi mér. — Ósjá'lf-
rátt varð mér litið niður á
blauta, trosnaða og útataða
skóna mína. — Þannig til fót-
anna gæti ég ekki setzt inn í
9