Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 17

bundið við skapferli hans, og er
það enginn galli hjá manni, sem
virðist í skoðunum einþykkur
og frjálsmannlegur í senn, vel
viti borinn. Hann hefur sitthvað
að segja, og ekki er ugglaust,
að við því fái hann fleiri and-
mælendur en jábræður. Hitt
getur ekki dulizt skynbænim
mönnum, að Heiðrekur er skáld,
orkumikill Iistamaður fárra, en
sterkra andstæðna.
íslendingar eignast ekki þjóð-
skáld á hverju ári. Sá sómi hef-
ur mér hlotnazt að gagnrýna í
Nýjum pennum einhver af
kvæðuin Heiðreks og leitast við
að bregða með því skilningsljósi
yfir bók hans í heild.
Aídrei finnst mér gagnrýn-
andi eiga að glíma þess kyns
draugaglímu við skáldverk, að
hold kremjist frá beini í átök-
unum. En alveg er óhætt að
taka svo fast á þessum kvæð-
um, að finna megi, að þau eru
ekki svipir né uppvakningar,
heldur hluti af höfundi, áþreif-
anleg jafnt og hann sjálfur.
Nokkur sýnishorn af kvæðun-
um birtast hér á eftir og vitna
ég til þeirra.
Flest kvæði Heiðreks eru
frumlegri en Haustljóð og meira
Heiðrekur Guðmundsson.
í þau spunnið. Þess vegna vel
ég það til marks um, hvemig
honum tekst, þegar hann setur
sér ekkert meira fyrir en ganga
vel frá kunnum boðskap í litlu
ljóði. Angurværð haustsins
verkar heit og þýð á skilningar-
vit manns við að lesa fyrstu vís-
una. Næsta vísa skiptir um
rödd, snýst með köldum rómi
yfir í dauðadóm — og fyrirheit.
— í þriðju vísu eru niðurstöður
hinna tveggja lagðar á meta-
15