Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 40

Ljósaskipti
i.
Kynlegt, að það skyldi vera
svona dimmt í dag. Það var þó
farið að verða bjartara á morgn-
ana að undanförnu. Ekki var
hún heldur of snemma á ferli.
Raunar var tekið að birta af
degi að vissu leyti. Lengst í
fjarska var himinninn næstum
því hvítur yfir kolsvörtum hús-
þökunum, en það stafaði ekki
birtu af honum, það var næst-
um því enn dimmara af hans
völdum. Loftið var þykkt og
eins og þokudrungað. Ljóskerin
báru ékki einu sinni birtu, að
heitið gæti. Þau voru dauf og
lofthrædd í mvrkrinu og ósuðu.
I dag var allt svo undarlegt.
Þetta hlaut að verða óheilladag-
ur. Hún hafði fundið þetta á sér,
þegar hún var að hita handa
sér kaffið í morgun. Hún hafði
ekki vakið börnin, en bara tek-
ið til mat handa þeim og látið
þau sofa — þetta var þó sunnu-
dagur. Henni hafði orðið svo
undarlega við að fara frá þeim.
Þau voru svo iítil og hjálpar-
vana, þar sem þau lágu og sváfu;
þau hlytu að verða svo einmana,
þegar hún færi frá þeim, hafði
hún hugsað með sér.
Svo hafði hún misst bollann
á gólfið,' hann hafði ekki brotn-
að, en allt þetta indæla kaffi
fór til spillis. Hún var líka orðin
naumt fyrir, svo að hún hafði
orðið að fara í flýti, án þess að
bragða þurrt eða vott.
Það var sennilega þess vegna,
að hún var svona loppin og
skjálfandi.
Hún laut niður og náði betra
taki á þungum blaðastrangan-
um. Það var eiginlega ekkert
vit í því að burðast með svona
þunga byrði. Einhvern góðan
veðurdag myndi hana bresta
þrtík til þess. Að lokum kæmi
38