Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 41

að því, að maður yrði of gam-
all til þessa.
Það sóttu svo margar hugsan-
ir að henni. — En ef hún félli
nú fyrir ofurborð einhvern góð-
an veðurdag? — Hvað átti hún
til bragðs að táka, ef hún orkaði
þessu ekki framar einhvern dag-
inn? Guð minn góður, hvað
myndi þá verða um börnin?
En það var ekki til neins að
hugsa. Það bætti ekki úr skák.
— En ef hún nú í raun og
veru. ... Hún nam staðar og
Og mætti maður manneskju,
þá mátti heyra fótatakið langar
leiðir milli húsaraðanna; en það
var svo dimmt, að það var næst-
um því ógerlegt að sjá, hvers
konar fólk það var, sem korri
gangandi á móti manni.
En verst var, að maður gat
heyrt fótatak, án þess að nokk-
ur kæmi. Hún heyrði kannski
einhvern koma á eftir sér og
nálgast óðum, og þegar hún nam
staðar og æt'laði að hyggja að
þessu, þá var hann allur á bak
SAGA EFTIR ARNULF ÖVERLAND
stóð kyrr í sömu sporum og
starði fram fyrir sig og tinaði
ofurlítið.
Það setti hroll að henni, og
hún hélt áfram göngunni. Það
var sannarlega kalt, og það var
ömurlegt. Eða kannski var það
ekjci rétt, að það væri kait.
Öðru hverju var næstum því
moiluiegt, að því er manni
fannst. En það var ekki nota-
legt í dimmunni á þessum morg-
ungöngum eftir mannlausum
götunum. Það var svo hljótt,
að það var hreint ekki notalegt.
og burt, og alit varð kyrrt og
hljótt á augabragði. Eða það
var eins og einhver læddist að
henni og hyrfi í skuggann undir
Ijóskeri eða dökkum skíðgarði,
þegar hún gætti að.
Hún gat ekki sagt, að hún
hefði áður orðið þessa vör, eða
hún hafði að minnsta kosti ekki
hirt um það. — En þetta í dag
— það gat ekki verið einleikið.
Auðvitað var þetta einhver
vitleysa; en hún gat efcki að því
gert. ,Það var eins og kvikt væri
umhverfis, enda þótt hvergi sæ-
39