Nýir pennar - 15.04.1947, Síða 42

ist lifandi vera. Hrörleg húsin
með alla svörtu gluggana — þau
báru svip þess, að eitthvað illt
og leyndardómsfullt byggi þar
inni. — í hvert skipti, sem hún
varð að fara inn í einhvern þess-
ara gínandi, dimmu húsagarða
með blað, átti hún von á því að
hitta það fyrir. — Hún hafði
hraðan á að losa sig við blöðin
og hljóp svo við fót.
Það var einhver, sem veitti
henni eftirför allan tímann. Og
hún var orðin svo máttlaus í
hnjánum, að það var ekki til
neins að ætla að reyna að kom-
ast undan. Næmi hún staðar, þá
stóð hann líka kyrr; en legði
hún af stað aftur, þá veitti hann
henni eftirför. Og það dró æ
meira saman með þeim.
Guði sé lof fyrir, að hún var
senn búin og gat farið heim aft-
ur.
Hún flýtti sér af stað aftur.
Af gilda, þunga stranganum
voru aðeins örfá blöð eftir.
Þarna í hornhúsinu bjuggu
tveir, sem áttu að fá blaðið, og
svo var það mjólkurbúin og tvö
hús enn, og þá var hún búin.
Nú höfðu þeir slökkt á ljós-
kerunum. Himinninn var alhvít-
ur, en húmið hélzt enn við und-
ir húsveggjunum, grá og óhugn-
anleg skíma hvíldi yfir öllu. Ein-
hvers staðar heyrðist skrölt í
tómum vagni. Það var þó ékki
neitt til að hræðast.
En nú var hún komin að nið-
urlotum. Hún varð að setjast á
tröppur og kasta mæðinni. Hún
fann hvergi til sársauka, en hana
svimaði, og það var eins og dreg-
ið hefði úr henni allan mátt.
Að hugsa sér, ef hún gæti nú
ekki framar staðið upp! — Hún
fann sig alit í einu svo algerlega
hjálparvana, þar sem hún sat.
Hún ætlaði þegar að standa upp
aftur, en orkaði því ekki. Hún
sat bara kyrr og horfði fram fyr-
ir sig starandi áugum. Það var
ekkert vit í" þessu, það dugði
ekki að sitja svona hér! — Hún
varð þó að komast heim!
Þarna stóð hann og beið
hennar. Og nú kom hann, já, nú
kom hann!
— Guð minn góður, muldraði
hún fyrir munni sér. Hún band-
aði frá sér höndunum eins og
til að bera af sér biak. Svo lét,
hún fallast aftur á bak. Nokkr-
um sinnum fóru krampadrættir
um líkama hennar, eftir það lá
hún grafkyrr.
Smávaxin, samanhnipruð
40